Rozdział 27

                 Westchnęłam ciężko i ruszyłam do pokoju. Stanęłam w progu i pomyślałam, że obijanie się na łóżku nic nie da, więc zawróciłam i powoli zeszłam do kuchni. Otworzyłam szafkę i sięgnęłam po szklankę. Cały czas męczyła mnie myśl, jak ja sobie bez nich poradzę, gdy wyjadą. Co prawda nie jest pewne na ile, ale to i tak nie dawało mi spokoju. Nalałam sobie soku porzeczkowego. Spojrzałam na szklankę pełną płynu.
- Nie wytrzymam tu sama. No zwariuję – powiedziałam do siebie i sięgnęłam po kule. Zrobiłam krok do przodu i stwierdziłam, że to żałosne. Męczę się z nimi od kilku dni i powoli mam dość. Gdyby tylko byli tu chłopcy zaraz dostałabym kazanie, że to co zaraz zrobię, może mi jedynie zaszkodzić. Ale nie było ich. Pewnym ruchem odłożyłam kule i ostrożnie stanęłam na chorą stopę. Przeszył mnie ból, lecz z każdą chwilą był on coraz mniejszy. Chłopcy nie wspomnieli o której wrócą, więc postanowiłam wyjść na spacer. Powoli wyszłam na górę po kurtkę, ubrałam buty i wyszłam zamykając dom na klucz.

Wzięłam głęboki wdech zimnego wieczornego powietrza. Rozejrzałam się; słońce właśnie chowało się za horyzontem, natężenie ruchu stopniowo się zmniejszało, za to coraz głośniejszy stawał się wieczorny śpiew ptaków. Spojrzałam na stopy. No od czegoś trzeba zacząć. Nie mogę cały tydzień obijać się i siedzieć w domu. Chłopcy o niczym się nie dowiedzą, ja szybciej dojdę do siebie i wszyscy będą szczęśliwi.

Zrobiłam pierwszy krok. Zabolało. Zacisnęłam pięści, przygryzłam wargi i zrobiłam następny. Bolało. Wzięłam głęboki wdech. Następny krok. Nie było tak źle.

- Dam radę. Najwyższy czas wziąć się w garść.

Powoli ruszyłam przed siebie. Nie było łatwo, bo stopa nadal mi dokuczała, ale nauczyłam się tak rozkładać na nią nacisk, by bolała jak najmniej. Spokojnym krokiem przemierzałam ulice Londynu. Badałam każdy centymetr spokojnego o tej porze miasta. Sama nie wiem czemu, ale ruszyłam w kierunku mojego domu. Już dawno tam nie byłam.

Po kilkunastu minutach dostrzegłam chłopaka, który z zaciekawieniem oglądał mój dom. Zdenerwowałam się. Co on w ogóle robi? Kto mu pozwolił się tu kręcić? Nieco przyspieszyłam kroku. Chłopak zauważył mnie i teatralnie uniósł prawą brew bezczelnie mierząc mnie wzrokiem. Wkurzyło mnie to jeszcze bardziej, niż sama jego obecność tutaj.

- Przepraszam, co ty tu robisz?

Chłopak spojrzał na mnie, jak na idiotkę. Zirytowało mnie to.

- Przestań tak na mnie patrzeć! – krzyknęłam.

- Heej, uspokój się – powiedział lekceważąco – Mogę spytać, czemu interesuje cię moja obecność tutaj? Nie ma chyba zakazu patrzenia na pusty dom – uśmiechnął się zadziornie.

- Jest. Bo to MÓJ dom.

- To gdzie ty tyle byłaś? Już myślałem, że jest na sprzedaż.

- Zabawny jesteś…

Chłopak odwrócił wzrok w stronę domu. Dopiero teraz miałam okazję mu się przyjrzeć. Miał ciemną cerę, włosy koloru gorzkiej czekolady postawione na żelu oraz brązowe oczy. Ubrany był w czerwoną bejsbolówkę, dżinsowe spodnie oraz białe Nike.

- A więc? – przerwał ciszę – Gdzie się tyle podziewałaś?

- Ja… Nie powinno cię to obchodzić.

- Przeprowadziłaś się? – dopytywał.

- To nie jest twoja sprawa!

- Nie denerwuj się tak. Złość piękności szkodzi – uśmiechną się chytrze.

- Yhh… odczep się.

- To jak? Wracasz tu?

Coraz bardziej denerwowała mnie jego obecność.

- Tak! Tak myślę… Może…

Chłopak spojrzał na mnie zaciekawionym wzrokiem. Sama nie wiem, czemu nagle zaczęłam wątpić w mój powrót tutaj.

- To znaczy… tak. Będę tu mieszkać. A… czemu pytasz?

- Chciałbym kupić ten dom.

- No chyba cię… Ała – syknęłam cicho. Stopa zaczęła dawać o sobie znać.

- Wszystko w porządku? – zmartwił się.

- Tak. Wszystko jest okej…

- No nie wygląda na to – chwycił mnie za ramię widząc, jak się chwieję.

Złapałam się za głowę. Wzięłam kilka głębokich wdechów i po chwili wszystko wróciło do normy.
- I jak? – zapytał.

- Już… już wszystko jest w porządku. Możesz mnie puścić.

- Jesteś pewna? – ponownie zadał pytanie, lecz tym razem z troską w głosie. No proszę, obudził się w nim instynkt pomocy potrzebującym?

- Tak – odpowiedziałam stanowczo wyrywając mu się – A teraz idź sobie.

Chłopak spojrzał na mnie tym samym wzrokiem, jakim obdarzył mnie, gdy tu przyszłam.

- Jak chcesz – powiedział cofając się – A co do domu, mówię serio. Razem z kolegami mamy plan przeprowadzić się tutaj z okolic Londynu. A ten dom byłby idealny…

- Zaraz zaraz. Nie powiedziałam, że go sprzedaję!

- Okay, okay nie złość się tak. Tylko pytałem.

- Pytałeś setny raz.

Spojrzał na mnie przeszywającym wzrokiem. Podszedł do mnie uśmiechając się lekko.

- To może… zaczniemy od nowa? Nie chcę, żeby nasza znajomość tak wyglądała. Jestem…

- EJ!!

Odwróciłam się. Niedaleko nas stała dwójka chłopaków machająca do nas.

- Eh… matoły – skwitował – Już idę! A więc… zdradzisz mi chociaż swoje imię?

- Ja… Że co?!

- Ile mamy na ciebie czekać księżniczko?!

- Muszę lecieć. Bądź tu jutro o 16:00 obgadamy sprawę kupna domu – powiedział i puścił mi oko.

- Jakiego… Hej!! – krzyknęłam, lecz chłopak był już daleko.

Co to wszystko miało znaczyć? Kto to w ogóle był? Skąd mu przyszło do głowy, że ten dom jest na sprzedaż? Po mojej głowie krążyło tysiące pytań. Eh… trafi się taki namolny gość i później żyć nie daje.

Jeszcze raz spojrzałam w stronę odjeżdżającego samochodem chłopaka, odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w drogę powrotną.

Po ponad godzinnym spacerze byłam z powrotem w domu. Mieszkanie było zamknięte, co oznaczało, że miałam szczęście i wróciłam przed powrotem chłopaków. Odłożyłam klucze na szafkę i usłyszałam samochód. Wyjrzałam przez okno. Wrócili. Szybko ściągnęłam kurtkę i pobiegłam do kuchni po kule. Noga bolała mnie niemiłosiernie, ale bardziej przejmowałam się, co powiedzą chłopcy. Gdy weszli do domu cierpliwie czekałam, aż któryś z nich wejdzie do kuchni, ale na marne. Nie chciało mi się ruszać, bo po tej przechadzce noga zaczęła mi dokuczać. Niestety, żadnemu nie zachciało się chociażby pić. Po kilku minutach moja cierpliwość się skończyła, skoczyłam na równe nogi i wybiegłam do holu.

- I jak?!

Chłopcy spojrzeli na mnie ciekawskim wzrokiem.

- Ty…

- No błagam powiedzcie! Nie macie pojęcia, jak się denerwuję…

- Chodzisz bez kul? – zapytał Tom.

I w tym momencie dotarło do mnie, że zrobiłam to, czego chciałam uniknąć. Zrobiłam głupią minę i spojrzałam w dół lekko unosząc lewą nogę.

- Ja… No wiecie… - i nagle mnie olśniło – No wiecie, jak się niecierpliwiłam?! Chciałam szybko znać odpowiedź, a z kulami doszłabym tu po godzinie.

To chyba dobre wytłumaczenie. Część moich myśli nie wiedząc czemu błądziła przy mieszkaniu i tym chłopaku…

- A, chyba że – odparł Parker.

- Wychodziłaś gdzieś? – zapytał Max z podejrzanym uśmiechem spoglądając na kurtkę niedbale rzuconą na szafkę.

Wbiło mnie w ziemię. Teraz wpadnę. Nie. Nie chcę słuchać kazania na temat mojego zdrowia bezpieczeństwa i co ważniejsze – życia! Coś się wymyśli. Idziemy na całość.

- Tak. Byłam się przespacerować, bo już nie mogłam wysiedzieć w domu sama. Chciałam się przewietrzyć – uśmiechnęłam się niewinnie.

Chłopcy spojrzeli na mnie, jakby chcieli usłyszeć coś jeszcze.

- Tak, zabrałam kule. Przecież nie wybrałabym się na spacer bez nich, chłopaki.

- Haha, no już nie patrz tak – uśmiechnął się Seev.
Było mi trochę głupio, że ich oszukałam. Nachodziły mnie wyrzuty sumienia, ale nie chciałam się przyznać. Byliby źli. Bardzo. Zostawmy już ten temat.

- Dowiem się? – spojrzałam na nich błagalnie – A gdzie Jay?

- On… o właśnie idzie – powiedział Nath patrząc na Jay'a schodzącego po schodach.

- Ania! Szukałem cię. Musimy pogadać.

Ostatnie zdanie nieco mną wstrząsnęło. Nie lubię tych słów. Nikt nie lubi.

- To my was zostawimy – powiedział Max i chłopcy ulotnili się.
Loczek podszedł do mnie. Miał poważną minę.

- Jay… Jakoś damy radę.

- Ale daj mi powiedzieć – uśmiechnął się ciepło – wyjeżdżamy na tydzień.

Gdy dotarły do mnie jego słowa rzuciłam mu się na szyję.

- Naprawdę? To świetnie!

Chłopak przytulił mnie.

- Też się cieszę – powiedział patrząc mi w oczy – Choć i tak będzie mi ciężko bez ciebie…

- Jay. Lepszy tydzień niż pół roku.

- Wiem. Masz rację.

Spojrzał na mnie tymi niebieskimi oczami i zrozumiałam, że wcale nie będzie to dla mnie łatwy tydzień, ale jak sama powiedziałam to najlepsza opcja. Chłopak przysunął mnie do siebie i pocałował mnie w czoło.

- Ania, wiesz co…

- Tak?

- Kocham cię.

__________

Z góry przepraszam, że rozdział dodaję dopiero dzisiaj. Blogger zbuntował się przeciwko mnie i nie chciał dodać rozdziału. Próbowałam codziennie i nic. Nie wiecie, jak paskudnie się czuję -.- Mam nadzieję, że mi wybaczycie. Rozdział może nie jest idealny, no ale ;). Dziękuję, że ktoś to czyta. Dziękuję za poprzednie komentarze, nie macie pojęcia jak one motywują do pisania. A Wasze blogi czytam i są one świetne, wspaniałe... Po prostu nie ma słów by opisać. Wybaczcie, że nie mam kiedy komentować ^_^. Rozdział dla kochanych Czytaczek, które zostawiły komentarz pod poprzednim rozdziałem. Kocham Was! :* :)

Alejandra Shadowhunters

Agunia McGuiness

Anonimowy - Dziękuję! takie jedno proste słowo potrafi wywołać u mnie uśmiech ^_^ wpadaj częściej, zapraszam :)

♥♥♥