Rozdział 14

                 … Aał… Moja bańka… Powoli otwierałam oczy… i zobaczyłam wpatrującego się we mnie chłopaka o kręconych…

- Jay! – krzyknęłam i poderwałam gwałtownie głowę, czego natychmiast pożałowałam.

Czułam, jak krew pulsuje w każdej komórce mojego mózgu. Pomasowałam sobie czoło.

- Nawet nie próbuj się podnosić – odezwał się przyjaznym tonem.

Przetarłam paczadła i spojrzałam na niego.

- Jay?

- Niestety nie – uśmiechnął się – Jestem jego bratem bliźniakiem.

- Że kim?

- Że bratem bliźniakiem – zaśmiał się na mój sposób zapytania.

Przejechałam ręką po czole i poczułam przeszywający moje ciało ból.

- Radziłbym ci tego nie dotykać. Upadając, natrafiłaś na ławkę i rozcięłaś sobie środek czoła.

- Środek? Centralnie?

- Niestety. Wolałabyś skroń i prawdopodobny zgon?  Ciesz się, że nie skończyło się to wstrząsem mózgu.

- Przydałby się. Może zapomniałabym o pewnej osobie.

- Oj przestań – uśmiechnął się.

I tak zaczęłam z nim rozmawiać. Miał na imię Tom. Dopiero po dłuższej chwili zauważyłam minimalne różnice między nim, a jego bratem. Po dwóch godzinach wyczerpujących konwersacji, ból głowy zmniejszył się do tego stopnia, że bez problemu mogłam chodzić.

- Odwiozę cię, tylko wstąpimy jeszcze do chłopców – oświadczył chowając telefon – Dzwonił Jay, że ma do mnie jakąś sprawę.

- Ale nie powiedziałeś mu o mnie…

- A nie powinienem…?

- To opiekę pięciu wariatów mam zapewnioną.

- Oj, wybacz. Ja…

- Skąd mogłeś wiedzieć? Przecież nic się nie stało – uśmiechnęłam się pokrzepiająco i po chwili ruszyliśmy.

Gdy dotarliśmy na miejsce, ledwo wysiedliśmy z samochodu, a drzwi mieszkania otworzyły się z hukiem.

- ANIA!!! – krzyknęła cała piątka zmierzając ku mnie.

- O… mój… Boże... – wyszeptałam i zrobiłam krok w tył.

- Nic ci nie jest?

- Ile widzisz palców?

- Bardzo cię boli?

- Jak to się stało?

- Ktoś cię popchnął?

- Wiesz jak wygląda?

Z przerażeniem patrzyłam na nich i próbowałam odpowiedzieć przynajmniej na jedno z zadawanych pytań, lecz zaraz pojawiało się kolejne.

- Może chcesz usiąść?

Ledwo otworzyłam usta, a Max i Tom złapali mnie za ręce i zaczęli prowadzić do domu. W ostatniej chwili odwróciłam głowę i spojrzałam na bliźniaka.

- Pomocy! – wyszeptałam i po chwili znalazłam się w salonie.

No to koniec.

- Chcesz się czegoś napić?

- Może wody?

- Soku?

- A może jesteś głodna?

- Czipsa? – zapytał Tom przysuwając mi paczkę.

- Nie, dzięki…

- Może loda? – Nath podał mi miskę pełną białego, waniliowego puchu.

Nie, tylko nie lody. Błagam, niech on je zabierze zanim… Poczułam, jak robię się blada i zbiera mi się na wymioty. Wyrwałam paczkę chipsów z rąk Toma i… stało się.

- Ej!! To jest… A dobra, już są twoje.

- Fuuuj…

- Nathan, bądź tak dobry i zabierz mi te lody z oczu – powiedziałam wciąż trzymając twarz w chipsach.

Chłopak zrobił, o co poprosiłam i do salonu wpadł Jay.

- Jak się… Co ty robisz z głową w…

- Nigdy więcej nie kupię tych czipsów – skrzywił się Tom.

- Nigdy więcej nie zjem trzech pudełek lodów naraz – powiedziałam do siebie.

- Aaaa.

- Pozwolisz, że… to wyrzucę – odparł Max i zabrał worek.

- Lepiej będzie, jak wrócę do domu – wstałam, lecz zakręciło mi się w głowie i Seev musiał mnie przytrzymać.

- Jesteś pewna, że nie chcesz u nas zostać?

- Nie. Położę się i jutro rano wszystko wróci do normy.

- Jesteś tego na sto procent pewna? – dopytywał mulat.

- Oczywiście. Poza tematem, to nie chcę wam zawracać głowy.

- Wiesz, że nigdy tego nie robisz? – wtrącił Max.

- Zapamiętam – uśmiechnęłam się.

- Odprowadzę cię – zaoferował się Jay.

Pożegnałam się z pozostałą czwórką i wyszliśmy. Po minucie świeże powietrze zrobiło swoje i poczułam się, jak nowo narodzona, lecz mimo to, Jay cały czas obejmował mnie w talii, gdyż bał się, jak on to ujął: „że w każdej chwili mogę pocałować chodnik”. Wtedy o tym nie myślałam, ale było to bardzo przyjemne uczucie, chociaż jak najszybciej chciałam zapomnieć, co do niego czuję.

- Dzięki tobie pozbyłem się zapachu tych okropnych chipsów – uśmiechnął się.

- Nawet mi nie przypominaj – śmiałam się – A co mi dasz, za wybawienie cię z opresji?

- Odprowadzenie do domu, to mało?

- Wybawienie od przykrego zapachu, to mało? – droczyłam się.

Nie mam pojęcia, co we mnie wstąpiło. To zapewne te lody…

- Racja – zamyślił się.

Ciekawe, co mu wpadnie do głowy. Żeby było w miarę nor… Nagle Jay nachylił się i pocałował mnie w policzek. Natychmiast się zarumieniłam. On mnie pocałował. On… mnie… Miało być coś normalnego!! Nie mogę się pogłębiać w tym uczuciu… Byłam zła. Na siebie i na niego, ale starałam się tego nie okazywać.

- Wystarczy?

Do jasnej… Jak ja mam o nim zapomnieć?

- Muszę się nad tym głębiej zastanowić. Dziękuję, że chciało ci się mnie odprowadzić.

- Nie ma sprawy. To… A co za to dostanę?

- Jay! – śmiałam się – Mogę ci dać kopa na rozbieg, żebyś szybciej wrócił.

- Obejdzie się bez tego – uśmiechnął się – Do zobaczenia.

- Do zobaczenia.

Zmęczona szybko wzięłam prysznic i położyłam się spać.

- Chłopaki, to jest zły pomysł…

- Jay, ty się nie znasz na dobrych pomysłach.

- Ja się nie znam?

- Przymknijcie się, bo…

- Czasem mam ochotę powiedzieć, że Was nie znam.

- Co ty powie…

- Ciii, poruszyła się.

- Brawo, obudziliście ją.

Co jest, kurcze. Albo mi się zdaje, albo ktoś tu sobie rozmowy przeprowadza. Podniosłam się, przetarłam oczy i gdy ICH zobaczyłam, aż podskoczyłam.

- Dzień dobry – wyszczerzył się Tom.

- Chłopaki?! Co wy tu do jasnej…

- Nam też miło cię widzieć – uśmiechnął się Max, przerywając mi moją bogatą wypowiedź.

- Jak wy tu…

- Tak na przyszłość, to zamykaj dom na klucz – powiedział Nathan nie pozwalając mi dokończyć.

- Czy wy do spodu zgłupieliście? Żeby przychodzić o – spojrzałam na zegarek – wpół do dziesiątej i zdzierać mnie z łóżka?

- Jeszcze tego nie zrobiliśmy, ale skoro nalegasz…

- Nie!

- Tak poza tym, to był jego pomysł – Jay wskazał palcem Parkera.

Rzuciłam mu karcące spojrzenie.

- No co. Nie było innego wyjścia. Na 12:00 zarezerwowałem letni tor saneczkowy! Tylko dla nas! Czujecie to?!

- I musieliśmy przyjść aż tutaj, żebyś nam o tym powiedział? – zapytał z wyrzutem Siva.

- Jeśli nie chcecie, to…

- Nie! Już, szybko!

Przymrużonym okiem obserwowałam poczynania chłopaków. Seev szukał czegoś w mojej szafie, a Nath zniknął w garderobie. Nagle Max i Tom złapali mnie pod ręce i wyciągnęli z łóżka. Następnie postawili przed lustrem, wepchali do rąk jakieś ciuchy i zbiegli na dół.

- Tylko się pospiesz! – krzyknął Nath wychodząc z pokoju.

- A ty co się śmiejesz? – zapytałam Loczka, który ledwo trzymał się na nogach.

- Po pierwsze to chłopaki szybko się uwinęli. A po drugie spójrz w lustro – uśmiechnął się i dołączył do reszty.

Zrobiłam, co poradził i sama wybuchłam śmiechem. Włosy odstawały mi, każdy w inną stronę, jedno oko przymknięte, pogniecione piżamy, komiczna postawa… Chwila. Oni wszyscy poszli do kuchni?! Jeśli teraz tam pobiegnę, wygonią mnie i każą się ubrać. Pozostaje mi jedynie szybkie ogarnięcie się.

Jak pomyślałam, tak zrobiłam i po 5 minutach byłam na dole.

- Tylko nie rozwalcie mi… kuchni? – krzyknęłam wpadając do pomieszczenia, lecz to, co tam zobaczyłam totalnie mnie zaskoczyło. Cała piątka siedziała przykładnie przy stole, każdy z kubkiem herbaty w ręce. Na środku stał talerz z kanapkami, a wkoło panował nienaruszony porządek.

- Szybko ci poszło – uśmiechnął się Nath – Teraz siadaj i jedz.

Z zaskoczeniem wypisanym na twarzy zaczęłam jeść śniadanie. Długo nie wytrzymali i ktoś kiedyś musiał palnąć coś głupiego, na co wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem. Po skończonym posiłku zamknęłam dom i pojechaliśmy do mieszkania wariatów. Zajęłam sobie miejsce z przodu, gdyż nie miałam najmniejszej ochoty walczyć o powietrze z czterema chłopakami na tylnych siedzeniach. Na miejscu Nathan i Max przesiedli się do drugiego auta, gdyż Sykes zabrał także swoją młodszą siostrę, a do jednego samochodu byśmy się nie zmieścili, mimo iż już wcześniej było o jedną osobę za dużo. Po półgodzinnej jeździe Tom zaparkował przed jakimś odgrodzonym wysokim płotem miejscem. Chłopak potwierdził rezerwację i powoli ruszyliśmy za jakimś mężczyzną.

__________

Taki...ło xD Dobra, nie wypowiadam się, już siedzę cicho ;) Dziękuję za 8 komentarzy O.O. Rok szkolny a wy czytacie te moje... Efekty szalonej wyobraźni! do nauki! Haha xD. Jestem wdzięczna naprawdę. I za wyświetlenia i za komentarze. Cieszę się, że ktoś tu wchodzi ;**

Dzisiaj posypią się dedykacje:

Emely - Dziękuję za taki entuzjazm wyrażony na tt. Naprawdę zaskoczyłaś mnie ;) Pozytywnie oczywiście. no dziękuję Ci Kochana, że czytasz i za miłe słowa też no i... mam nadzieję, że się nie znudzi ;**

Wariatka.♥, Alicee_ , nightmare. oraz Sykesówna ♥ -

Dziękuję Wam dziewczyny, że zaglądnęłyście tutaj i skomentowałyście rozdział ;) Postaram się czytać wasze blogi. Powoli będę nadrabiać. Może nie zawsze je skomentuję, ale wiedzcie, że je czytam ;** Jeszcze raz dziękuję i zapraszam do czytania ;***

SPECIAL:

LiNkA - Dziękuję Ci moja BFF, że jesteś!!! Specjalna dla Ciebie, żebyś nigdy nie przestawała w siebie wierzyć. Kocham Cię ;**

Anku ;D  - Twoje opowiadanie jest cudowne! ;** Dziękuję, za rozmowy na GG i za to, że znajdziesz czas, by przeczytać to moje opo. i, że informujesz mnie o nowych rozdziałach. No dziękuję, że jesteś, że zawsze starasz się pomóc, gdy tego potrzebuję. Taka moja kochana pomocna ;** Jestem wdzięczna za wszystko ;** 
Martha . :) - Tobie siostro dużo mówić nie muszę. Kocham rozmowy na GG i wiesz o tym dobrze. Dziękuję Ci (wiem, że tego nie lubisz) za wszystko. Za piękny nagłówek, za epopejskie zajebiaszcze komentarze i... no dziękuję ;**

willow - Ty też kochana sis!! ;) Masz mi tam wierzyć w siebie!!Bo się przejdę do Ciebie!! Potrafisz, tylko musisz chcieć. Wiesz o o co kaman ;** Kocham Cię i wiedz o tym, że zawsze możesz na mnie liczyć ;**.

♥♥♥