Rozdział 12

- Podobno jesteś sama w domu, więc… - zaczął Tom.

- …postanowiliśmy cię zaszczycić naszą obecnością – dokończył Nath.

- Aaa.

- No wiesz, nie widzieliśmy się kilkanaście godzin – odezwał się Max wchodząc do środka, tym samym ciągnąc za sobą resztę.

- Strasznie się za tobą stęskniliśmy, wiesz?

- Właśnie widzę – uśmiechnęłam się.

- Pooglądamy sobie horrora! – krzyknął radośnie Seev.

- Horror? – zapytał Jay.

- Beze mnie. Jakoś… nie mam ochoty – powiedziałam – Jakbyście chcieli coś do picia, to… - spojrzałam na Tom'a, który taszczył z kuchni dwie butelki Pepsi - …on wam powie, gdzie szukać. Ja będę u siebie.

- Dołączam się – powiedział Jay uśmiechając się do mnie.

Zwinęłam chłopakom paczkę popcornu i poszliśmy do mnie.

- Twojej babci nie ma? – zapytał.

- Pojechała do Włoch do znajomej na tydzień.

Na moje słowa chłopak pokazał rząd białych zębów.

- O nie. Nie będzie tu żadnej, podkreślam żadnej imprezy.

- Ehh… Czekaj.

- Co?

- Nie uzyskałem odpowiedzi na moje pytanie.

- Jakie?

- Czy masz rodzeństwo – uśmiechnął się chytrze – Mieszkasz tak sama, z babcią? – Jay zadawał za dużo pytań.

Nie. No nie. Co ja mu odpowiem? Prędzej, czy później i tak by o to zapytał. Teraz właśnie jest to „później”. Mogłam się tego spodziewać…

- Ja… - spuściłam wzrok – nie mam nikogo… Siostry, brata…, cioci ani wujka… mamy… taty… Pani Lena… nie jest moją babcią… Znalazła mnie w parku, gdy miałam 3 latka… Nigdy nie buntowałam się przeciw rodzicom…, nigdy ich nie przytuliłam…, nigdy nikt mnie porządnie nie ochrzanił…, nigdy nie doświadczyłam tego uczucia, że rodzice są dla mnie wszystkim… - poczułam, jak moje oczy zachodzą mgłą, a po chwili policzki robią się mokre.

- Nie płacz – podszedł do mnie i przytulił – Twoja przybrana babcia jest wynagrodzeniem za rodziców.

Poczułam ogromną ulgę… Jakby ktoś zdjął ze mnie ciężar… W końcu to z siebie wyrzuciłam, pozbyłam się tego… Rozpłakałam się na dobre, dając upust emocjom.

- Cii, proszę nie płacz. Już dobrze, Ania…

Nagle wstał, wziął gitarę i zagrał piosenkę, którą mnie uczył. Robił przy tym tak komiczne miny… Zaczęłam się śmiać. Po chwili odłożył instrument i pokazywał jakieś… po prostu się wygłupiał. Wymyślał kolejne zwrotki piosenki, a mnie ze śmiechu bolał brzuch. W pewnym momencie złapał mnie za rękę i zaczął obracać. Tańczyliśmy (o ile można to tak nazwać) po całym pokoju, zwalając przy tym różne rzeczy. Jeśli chciał mnie rozśmieszyć, to udało mu się to. Robiliśmy właśnie jakiś przedziwny obrót, gdy zawadziłam nogą o brzeg łóżka i upadłam na nie razem z chłopakiem. Nie przestawałam się śmiać. Otworzyłam oczy i ujrzałam te piękne niebieskie siatkówki… Nasze twarze dzieliła jedynie odległość kilku centymetrów… Jay podpierając się jedną ręką, drugą odgarnął opadające na moje oczy włosy… Bałam się tego, co nastąpi… Patrzył mi głęboko w oczy uśmiechając się przy tym delikatnie… Byłam sparaliżo…

- Co wy tu tak cicho… Oouu.

Odskoczyliśmy od siebie, podnosząc się z łóżka. W drzwiach mojego pokoju stał nie kto inny, jak wszechobecny Tom z dość dziwnym wyrazem twarzy…

- Yyy… Jak tam film? – zapytałam, jakby nigdy nic mijając go i tym samym wychodząc z pokoju.

- Eee… może być – wydukał.

- Seev, możemy się przejść…? – zapytałam nieśmiało, wchodząc do salonu.

- Jasne – odpowiedział zaskoczony i wyszliśmy.

Powolnym krokiem kierowaliśmy się do parku.

- Coś się stało? – zapytał z troską.

- Uznałam, że skoro Jay już wie… Moja babcia… nie jest moją babcią…

- Jak to…

Usiedliśmy na ławce.

- Seev, ja jestem sierotą…

- Nie płacz – przytulił mnie, a ja wtulona w niego wszystko dokładnie mu wyjaśniłam.

- Mądra z ciebie dziewczyna – uśmiechnął się pocieszająco – Nie próbujesz na siłę ich odnaleźć… A poza tym?

- Nie rozumiem.

- To nie jedyne, co cię gryzie – spojrzał mi w oczy.

Czy przed nim nic się nie ukryje?

- Znaczy… bo…

- Poczekaj. Widzę, że coś cię dręczy, ale ty sama nie wiesz, jak to ubrać w słowa… Potrzebujesz pobyć trochę sama, prawda?

- Chyba… chyba tak.

- Wrócimy do domu, zabiorę tych wariatów i ty sobie odpoczniesz, okey?

- Nie chcę się was pozbywać…

- A kto tu mówi o pozbywaniu się kogokolwiek? Dziwię się, że tyle z nami wytrzymałaś.

- Powinnam powiedzieć to samo o sobie.

- Oj przestań już, przestań. Chodź – uśmiechnął się ciepło i wróciliśmy do domu.

- Chłopaki, zbieramy się – oświadczył Siva wkraczając do salonu.

- Ale już?

- Równie dobrze możecie sobie film pooglądać u nas.

- No dobra…

- Dzięki – szepnęłam.

- Do zobaczyska! – krzyknął Nath i razem z pozostałą trójką wyszedł z domu.

- Dziękuję, że mogliśmy u ciebie…

- Seev, nie ma sprawy – uśmiechnęłam się.

- Narazie.

- Pa – pomachałam im na pożegnanie i zabrałam się za ogarnięcie salonu.

Gdy posprzątałam po gościach, poszłam się umyć i położyłam swe ciało do łóżka.

- Jay?

- Tak.

- Jak doszło do tego, że o mały włos jej nie pocałowałeś? – zapytał Tom, na co ja strzeliłem poker face’a.

- Pocałowałeś?! – dziwiła się reszta.

- No… próbowałem ją rozweselić i…

- Fajny sposób.

- Wyznałeś jej swe uczucia? – zapytał Nathan niskim głosem.

- Yyy… nie?

- Buuu!!!

- A teraz Jay wyjaśni wam, dlaczego – powiedział Max.

Rzuciłem mu karcące spojrzenie, a trzy pary oczu patrzyły na mnie, wyczekując odpowiedzi.

- Ehh… Cytuję: „Nienawidzę, nie znoszę, nie cierpię The Wanted”

- A-ale…, że ona…? – pierwszy z szoku ocknął się Tom.

- Powiedziała ci?

- Słyszałem, jak mówiła, gdy mijałem ją na ulicy. Ale, kiedy zapytałem, by się upewnić… to się jedynie potwierdziło.

- Kiedy ją o to pytałeś?

- Wczoraj…

- Musisz jak najszybciej powiedzieć jej prawdę – stwierdził Siva.

- Jak dowie się wcześniej…

- Niby w jaki sposób.

- Hello – Sykes pomachał mi ręką przed oczami – Jesteśmy sławni. Radio, TV, prasa, Internet…

- Powiem jej… w najbliższym czasie.

- Nieźle. Podoba ci się dziewczyna…

- … która nienawidzi pewnego zespołu…

- …, a kumpluje się z nami…

- … i nie wie, że my jesteśmy tym właśnie zespołem.

Mówili kolejno Nath, Tom, Siva i Max.

- Jay. Ona jest moją przyjaciółką. Nie rozmawialiśmy jeszcze o TW, ale jeśli trzeba będzie, to jej powiem – odparł Seev.

- Zrobię to! – odpowiedziałem dla świętego spokoju.

- No i dobrze.

- Gdy będzie ku temu najlepsza okazja – dodałem bardzo cicho.

                  Przez dwa kolejne dni dużo spacerowałam. Odwiedziłam park, moje drzewo, jezioro… Cały ten czas myślałam i myślałam…

                  Pewnego dnia obudziłam się bardzo wcześnie. Już ponad pół godziny, leżąc na łóżku, wpatrywałam się w sufit. Po chwili podniosłam się, podeszłam do lustra i usiadłam po turecku naprzeciw niego.

- Dobra – powiedziałam, patrząc na swoje odbicie – Odkąd zamieniłam z nim dwa słowa, chcę robić to częściej… Przy nim jestem sobą… Czuję się swobodnie… Mogłabym z nim porozmawiać o wszystkim… Ale jednocześnie, gdy jestem blisko niego, moje serce wariuje… Dziwnie się czuję… Myślę nad tym, co powiedzieć… Czasem się rumienię… Gdy go dotykam, moje ciało przechodzi przyjemny dreszcz… A gdy go nie ma… Trochę mi smutno… Jaki z tego wniosek?

Przyglądałam się swoim oczom. Są… jakieś takie inne. Rozmarzone, błyszczące…?

- O Mój Boże – szepnęłam przytykając dłonią usta – Ja… zakochałam się…

__________

To tak Przepraszam, że dopiero teraz dodaję rozdział. Nie mogłam znaleźć czasu, a teraz będzie z tym jeszcze większy problem. Bo pierwsza liceum i chcę się pokazać z jak najlepszej strony... no masakra. Wasze blogu będę się starała nadrobić, ale co do komentowania, to nic nie obiecuję ;//.

Mam pytanie. Podoba się wygląd bloga? Nie wiem jak Wy, ale ja wzroku od nagłówka oderwać nie mogę. A gdy go zobaczyłam, to płakałam, naprawdę!! Jeśli Wy też macie na taki chrapkę to pisać do osoby która otrzymuje SPECIAL dedykację ---> Martha . :) - Ta dziewczyna jest Wspaniała!! przez wielkie "W"!! Nie prosiłam ją o to a ona... Kocham Cię!!!

Druga SPECIAL dedykacja dla ---> willow , która ma spełnić parę warunków ;) Trzymam za Ciebie kciuki!! Jesteś Kochana i wyjątkowa,a co do Twojego bloga to jest on idealny i nawet mi tu nie zaprzeczaj!! ;**

Kocham Was i dziękuję wszystkim za poprzednie komentarze!!!

♥♥♥