Rozdział 11

                  Jay byłby świetnym aktorem, to było komiczne.

- Ale…, jak sam powiedziałeś dostałeś tego buziaka, a nikt nie mówił, że musisz go poczuć – powiedziałam chwytając za klamkę.

I tu go zagięłam.

- Ale ja chcę takiego porządnego! – dodał po chwili.

Teraz wiedziałam, że będzie mnie gonił. Otworzyłam drzwi i wybiegłam z pokoju. Skierowałam się na schody. Zbiegłam z nich i przy pokonywaniu ostatniego stopnia, potknęłam się o czyjeś buty walające się po podłodze. Próbowałam jakoś złapać równowagę, lecz skończyło się to na tym, że z całej siły rąbnęłam w drzwi kuchni uderzając nimi kogoś wewnątrz niej. Szybko się podniosłam i niepewnie zajrzałam do pomieszczenia.

- Wszyscy żyją…? – zapytałam masując czoło.

Chłopcy spojrzeli na mnie, następnie na Toma, a później na Nathan'a, który… głowę miał całą w cieście!

- Mam cię! Dawaj tego… Co tu się stało?

- Nath! Nic ci nie jest? – zapytałam przerażona podchodząc do niego i zabierając mu miskę z rąk.

Na podłogę skapywało cisto spływające z twarzy poszkodowanego. Powoli podniósł głowę, a ja złapałam za ścierkę i zaczęłam wycierać mu buzię.

- Ja… ja nie chciałam… Przepraszam, tak mi głupio… Zaraz to posprzątam… wybacz mi, ja… - nie dokończyłam, bo chłopak złapał mnie za nadgarstki, tym samym przerywając wykonywaną przeze mnie czynność, którą było wycieranie jego twarzy.

Zapanowała niezręczna  cisza, którą przerwał śmiech Sykes’a.

- Hahaha… Ej! Tylko mi nie mówcie, że to – wskazał swoją twarz – nie wygląda śmiesznie.

W tym momencie wszyscy ryknęli śmiechem, oprócz mnie. Byłam chyba nie w temacie. Jak jego może TO bawić?

- Ale…

- Hej, nic się nie stało – powiedział Nath – Zawsze, gdy coś gotujemy, niezależnie co, ktoś jest brudny. Właśnie zastanawiałem się, kogo i w jaki sposób spotka zaszczyt dłuższej kąpieli, a tu PAC! Tom mnie popchnął i wylądowałem w misce – uśmiechną się pocieszająco.

- Czyli… nie gniewasz się?

- Coś ty. Teraz nikt nie zaprzeczy, że jestem słodki – wyszczerzył się zniewalająco.

- Przykro mi młody. To „coś” na tobie, jest okropnie słone – skrzywił się Max.

Wszyscy spróbowali ciasta.

- Łee.

- Mówiłem „szczyptę”!! – gorączkował się Tom.

- Każdy z nas dodał szczyptę – odparł Max.

- A ile dla was znaczy „szczypta”?

Max pokazał łyżkę, Siva garść, a Nath szklankę. Nie wytrzymałam i wybuchłam śmiechem.

- To wszystko wyjaśnia – mrukną Parker – Wy tu posprzątajcie, a ja…

- Hej! Gdzie ty się wybierasz? – zapytałam.

- Ja…

- Wszyscy będziemy sprzątać. Bez wyjątków.

- Ale, ja… potrzebuję słodkości!… Po tym słonym cieście przydałoby się parę słodkich buziaków – poruszał brwiami.

- Potrzebujesz słodkości, tak? – powiedziałam i sięgnęłam po szklankę – Proszę – wręczyłam ją zdziwionemu chłopakowi, a następnie nasypałam do niej cukru – Jak się najesz, to powiedz.

Chłopcy wybuchli śmiechem.

- Oj, no dobra, już sprzątam – powiedział Tom odkładając szklankę.

Po chwili kuchnia, łącznie z Nathan'em lśniła czystością. Ja i Seev wyprosiliśmy pozostałych i zabraliśmy się za jakąś normalną kolację. Postanowiliśmy zrobić zapiekanki. Muszę przyznać, że jak na tak proste danie smakowały nieziemsko. Po skończonym posiłku postanowiłam wrócić do domu.

- Będę się zbierać – powiedziałam wstając od stołu.

- Już? – jęknął Max.

- Przecież jeszcze nie raz się zobaczymy.

- Odprowadzę cię – uśmiechnął się Jay.

- Wpadniemy do ciebie w… najbliższej przyszłości.

- Będę czekać. Cześć! – pożegnałam się i razem z Jay'em ruszyłam w drogę powrotną.

- Ekhem – chrząkną Loczek, gdy naciskałam klamkę.

- Coś się stało?

- Chcę buziaka.

- Możesz sobie chcieć – śmiałam się.

- Odprowadziłem cię, a ty nawet buziacka nie das – posmutniał.

Coś się we mnie poruszyło. Mimo, iż on tylko udawał, nie chciałam, by był smutny. Podeszłam bliżej i spojrzałam na niego.

- A jak ci dam, to się uśmiechniesz?

- Powinnaś zapytać : „Po ilu buziaczkach się uśmiechniesz?”.

- Chcesz czy nie.

Pokiwał głową i otarł udawaną łzę. Podniosłam się odrobinę na palcach i pocałowałam go w policzek. Moje ciało po raz kolejny przeszedł dreszcz. Przyjemnie było go pocałować. Czułam, jak się uśmiecha.

- Dziękuję – wyszczerzył swoje białe ząbki.

- Chłopaki – pokręciłam głową.

- To na razie – uśmiechnął się.

- Pa – odwzajemniłam gest i weszłam do domu.

- Romantycznie – powiedziała babcia.

- Aaa… no, bo…

- Nie wnikam. Kochanie, Luiza zaprosiła mnie do Włoch. Wyjeżdżam jutro po południu, może chcesz jechać ze mną?

- Ja… zostanę – uśmiechnęłam się.

- Jak co roku?

- Wolę posiedzieć w domu.

- Tylko, że teraz masz znajomych…

- Tak, dokładnie.

- Skoro tak, to na lotnisko zawieziesz mnie o 12:00.

- Dobrze – kąciki moich ust powędrowały w górę na widok radości wypisanej na twarzy starszej kobiety.

- To dobranoc.

- Dobranoc – odpowiedziałam i poszłam wziąć gorącą kąpiel.

Przebrałam się i zmęczona dzisiejszym dniem runęłam na łóżko, by po chwili zasnąć.

- Tom! Możesz przestać się śmiać?! – denerwował się Nathan – Tak, wiem to było śmieszne, ale daj już sobie spokój! Przestaliśmy się zalewać z tego jakieś… Pół godziny temu!

- Ale…, jak ona popchnęła te drzwi… i jak ja ciebie… i ty… BUM! – przerywał Tom, co chwila się śmiejąc.

Nagle usłyszeliśmy dźwięk otwieranych drzwi. Po chwili Jay, cały czas uśmiechając się, usiadł między mną, a Tomem.

- Aach… - westchnął.

Spojrzeliśmy po sobie, a następnie rzuciliśmy Loczkowi spojrzenie typu: „A tobie co?”.

- Jay…?

Nic. Jak głupi wpatrywał się w telewizor. Nie sądzę, by to on był obiektem tych jego westchnień.

- Jay! – udarł się Seev.

- Słucham cię przyjacielu – odpowiedział spokojnym, rozmarzonym głosem.

Ja i Parker równocześnie odsunęliśmy się od niego.

- Dobrze się czujesz…?

- Owszem.

- Dzwońcie po lekarza – powiedział Nathan z przerażeniem wpatrując się w kolegę.

- Mam pomysł – wyszczerzył się Tom i tanecznym krokiem poszedł do kuchni.

- To my się odsuńmy na bezpieczną odległość 20 kilometrów.

Stanęliśmy przy ścianie. Co prawda nie są to te wspomniane kilometry, ale lepsze to, niż nic. Po chwili Tom, z tym samym uśmiechem na ustach wszedł z nożyczkami w ręce.

- Max powiedz, że on żartuje… - wyszeptał Nath patrząc na mnie.

- Jeśli on to zrobi…

- … zginie – dokończyłem.

- Oh, jakie mam ostre nożyczki, ajć! – grał Tom – O! Spójrzcie! Co to za piękne, długie loczki? Aż się proszą, żeby… je… - mówiąc to chwycił za jeden lok wystający spod czapki.

Z przerażeniem patrzyliśmy na nożyczki… On to zrobi… Jay go zabije, poćwiartuje, zakopie…

- Boże… - wyszeptał Nath.

3 milimetry… 2… 1…

- Nie!! – krzyknęliśmy równocześnie.

Ale on… Zrobił to. Odciął mu jednego z jego ukochanych loczków. Nagle Jay ocknął się z… nawet nie wiem, jak to nazwać, i obejrzał się. Tom schował „dowód” za siebie uśmiechając się sztucznie. Po jego minie widać było, że sam nie wierzył w to, co przed chwilą zrobił.

- Tom… Po co ci te nożyczki? – zapytał.

- Nożyczki? Aa… TE nożyczki. One… są… były mi… No zabrałem je z kuchni, tak.

- Ale po co stoisz z nimi nad moją głową?

- Bo… No, wiesz… zabrałem je, bo… No ssstrasznie ci z tej czapki nitki wystają, wiesz? Chciałem ci je poucinać – wyszczerzył się, a my odetchnęliśmy z ulgą.

- Ale ta czapka taka ma być…?

- Aaa, no widzisz? Ja ci te… niteczki takie ładnie wystające… tak poucinać…, tak. Co to by było, jakbym ci loczka uciął, no nie? Hah…

Jay spojrzał na niego podejrzanie, a my wstrzymaliśmy oddech.

- Ymm, Jay! – zaczął Seev – Co ty taki happy wróciłeś?

- Ja? Ach… Dostałem buziaka!

- Od kogo niby.

- Czy ty serio nie widzisz, jak on na nią patrzy? – powiedział Sykes.

Spojrzałem na Loczka. To było pewne, że kiedyś to zauważą. Kwestia czasu, nic więcej.

- Na kogo niby?

- Powtarzasz się Parker.

- Tom, ty jesteś tak tępy, czy tylko udajesz? Na Anię, a na kogo.

- Jay…?

- No co.

- Ona ci się podoba?

- I co z tego? Jak jej powiem, to pomyśli, że chcę ją wykorzystać.

- Przestań. Pasujecie do siebie – stwierdził Nathan.

- Tak, ja 22, ona 17 lat.

- Stary – poklepał go mulat – wiek, to tylko liczba.

- Serio? „Stary”? Teraz to żeś mnie pocieszył.

                  Zaspałam! Cholera, no! 11:56. W 5 minut ogarnęłam twarz. Pospiesznie wciągnęłam granatowe rurki, ubrałam biały T-shirt w fioletowo-różowe paski, zabrałam ciemnoniebieską czapkę i zbiegłam na dół. Babcia stała przy drzwiach, gotowa z dwoma walizkami. Porwałam z kuchni bułkę i wyszłyśmy z domu. Włożyłam bagaże do samochodu i ruszyłyśmy.

- Pozdrów ode mnie Lindę – powiedziałam całując babcię na pożegnanie.

- Dobrze – uśmiechnęła się – Który dzisiaj?

- Ym, 30 marzec.

- Za dwa tygodnie masz urodziny, tak?

- Rzeczywiście.

- To zacznij planować… Na mnie już czas. Wrócę za tydzień. Do widzenia Aniu.

- Do widzenia babciu – pożegnałam się.

Poczekałam, aż kobieta wejdzie do tunelu i wróciłam do samochodu. Co do daty urodzin, to mam stu procentową pewność, bo kiedy babcia mnie znalazła, miałam na ręce obrączkę z dniem urodzenia. Niestety, kartka wewnątrz bransoletki była urwana, dlatego nie znam swojego prawdziwego imienia i nazwiska. Urodziłam się w piątek, 13. Pech, no nie? Jakoś niespecjalnie się tym przejmuję.

Weszłam do domu i udałam się do swojego pokoju. Włączyłam laptopa i zalogowałam się na tt. Po ogarnięciu wszystkiego, napisałam: „Anna sama w domu xD”. Jak w filmie. Wyłączyłam urządzenie i poszłam na TV. Po kilku minutach rozległ się dzwonek. Ciekawe kogo tu przyniosło? Podniosłam cztery litery i otworzyłam drzwi.

- Co… co wy tu robicie? – zapytałam na widok pięciu szerokich uśmiechów.

__________

Takie tam ;). Się niedługo będzie działo ;). Wiem, że w takim momencie się nie przerywa, ale z next rozdział będzie lepszy moment a jego przerwać bym nie chciała ;). Lecę nadrabiać Wasze boskie blogi i dziękuję za 5 komentarzy1! ;** Kocham Was ;**

♥♥♥