Rozdział 5

- Podoba się?

- Seev…, to jest… piękne.

- Tylko nie mam pojęcia, jak to wykorzystać.

- Czy to… staw? – zapytałam wskazując palcem błyszczącą się taflę wody.

- No, tak.

Podeszliśmy bliżej.

- Mam pomysł. Do tego pomostu można by przymocować jakąś tratwę, czy coś…

- …i ustawić na niej stolik – dokończył za mnie.

„Angażujesz się…!”

- A…, co umiesz robić najlepiej?

- Hmm – zamyślił się – Zdecydowanie śpiewać.

- Więc… zaśpiewasz jej piosenkę!

- Czemu wcześniej na to nie wpadłem? – pacnął się w czoło – Jej ulubiona to… Heart Vacancy!

- Umiesz grać na gitarze?

- Pewnie!

- Haha, to świetnie – śmiałam się – Zaśpiewasz jej, grając!

„Angażujesz się!!”

- Skombinuję jakieś radio, by przy kolacji włączyć nastrojową muzykę! W każdej chwili będziemy mogli zrobić to! – krzyknął i porwał mnie do tańca.

Zaczęliśmy się wygłupiać. Śpiewał coś pod nosem i wyginaliśmy się w przeróżne strony. Czy był to walc, czy tango – nie wiem, ale nie przestawałam się śmiać.

- Macie jakieś wspólne zdjęcia? – zapytałam przerywając te szalone tańce.

- Coś znajdę, a co? Masz kolejny genialny pomysł?

- Czy genialny, to nie wiem, ale owszem, mam. Skopiujemy te zdjęcia, każde kilka razy i poprzyczepiamy je spinaczami do rozwieszonego wcześniej sznurka. Żeby było jeszcze bardziej romantycznie opleciemy ten sznurek światełkami, tak…

- …by podświetlały zdjęcia! Można jeszcze wyciąć serca i również je przyczepić! – chłopak znów za mnie dokończył.

- Haha, dokładnie.

- Jesteś geniusz! – przytulił mnie.

„Zaangażowałaś się!! Łamiesz zasady!!”

- Nie powinnam tego robić… - wyszeptałam, gdy uświadomiłam sobie, co robię.

- Ha… Co…? – zapytał odsuwając się ode mnie.

- …Nie powinnam ci pomagać… Nie powinnam ci zaufać!! – krzyknęłam i z moich oczy popłynęły łzy.

Już tak dawno nie płakałam…

- Ania… Co się stało? – chłopak kompletnie nie wiedział, co się dzieje.

Ukucnęłam i przykryłam twarz dłońmi. Co ja zrobiłam? Pomagając mu, obdarzyłam go zaufaniem, czego tak bardzo chciałam uniknąć. Otworzyłam oczy i pierwsze, co zobaczyłam to… jego oryginalne buty!! Ale… on nie jest taki, jak myślałam. Nie uważa się za pępek świata… Jest inny…?

- Powiesz mi, co się stało? Zrobiłem, powiedziałem coś, co cię uraziło?

Podniosłam głowę i spojrzałam na niego. Patrzył na mnie z niezrozumieniem. Wytarłam oczy, a chłopak usiadł naprzeciw mnie.

- Ja… oprócz babci nie mam nikogo. Żadnych znajomych, kumpli, przyjaciół… Boję się komuś zaufać. Boję się tego, że zostanę sama, że wszyscy się ode mnie odwrócą… I to sobie obiecałam. Że nigdy nie obdarzę kogoś obcego zaufaniem… Trzymałam się tego, aż do teraz… Najgorsze w tym wszystkim jest to, że przyjemnie jest ci pomagać i rozmawiać z tobą...

- To dlatego spławiłaś Toma.

Pokiwałam głową.

- Mam pomysł – powiedział po chwili namysłu – Chodź ze mną – złapał mnie za rękę i pobiegliśmy do samochodu.

Nie miałam zielonego pojęcia, co on chce zrobić. Skręciliśmy do parku. Wysiedliśmy i Seev powlókł mnie pod… moje drzewo?… WTF, ja się pytam?

- Ymm…

- Cii. Ja teraz mówię, a ty, bez względu na to, co zobaczysz, pozwól mi dokończyć, okej?

- Okej.

- Znam cię zaledwie kilka godzin. Nie wiem o tobie nic, ale chcę się dowiedzieć – mówiąc to wyciągnął scyzoryk – Po tym, co mi powiedziałaś doszedłem do wniosku, że potrzebujesz osoby, z którą będziesz mogła porozmawiać na każdy temat o każdej porze dnia i nocy – powiedział, po czym wyrył w korze drzewa pierwszą literę mojego imienia – I tą osobą chcę być ja. Chcę móc cię wspierać, rozmawiać, śmiać się z tobą i płakać – tym razem nożem zapisał swój inicjał – Chcę być twoim przyjacielem… - po raz kolejny przyłożył scyzoryk do kory.

Na ziemię upadały kolejne maleńkie skrawki drzewa. On jest inny. Jest… inny… „Bo życie, to droga usłana różami…”. Chłopak zrobił krok w tył i uśmiechnął się. Ręką dał znak, bym obejrzała, co napisał. Przechyliłam głowę. A+S=BFF. Pojedyncza łza spłynęła po moim policzku. Przytuliłam się do chłopaka.

- Dziękuję – szepnęłam.

- To ja dziękuję, że pozwoliłaś mi nim być.

- Więc…, skąd masz zamiar wyruszyć na tę randkę? – zmieniłam temat, gdyż w innym wypadku rozkleiłabym się na dobre.

- Z mojego domu – uśmiechnął się – Droga jest idealna. A właśnie… Może pojedziemy do mnie? Poszukamy tych zdjęć i przy okazji przedstawię ci moich kumpli.

- Czy ja wiem…?

- Wiesz, wiesz – powiedział i po kilku minutach byliśmy na miejscu.

Dom, jak każdy inny, tylko trochę większy.

- Chodź – złapał mnie za rękę i zaprowadził do środka.

Wewnątrz panowała cisza i spokój.

- Jestem! – krzyknął Seev.

Nikt mu nie odpowiedział. Spojrzałam na niego pytającym wzrokiem.

- Ehh – westchnął – Patrz teraz. Mamy gościa!!

Nie minęła minuta, a po schodach zbiegł jeden chłopak, drugi wyjrzał zapewne z kuchni, a trzeci staną naprzeciw mnie.

- Dziewczyna z parku?! – zdziwił się Tom.

Na widok jego miny zaśmiałam się pod nosem.

- Seev, jak… jak ty ją…

- Zanim ty się wysłowisz – przewrócił oczami mulat – Ania, to jest Max, ten w czapce, to Nathan, a tego tutaj znasz.

Niepewnie podniosłam rękę i pomachałam im.

- Chłopaki, to jest Ania.

- Heej! – uśmiechnęli się.

- A gdzie Loczek? – zapytał Siva – Jaaay!!!

Po chwili dało się słyszeć kroki.

- Co się tak… drzesz… - zza rogu wyłonił się chłopak.

Przyjrzałam mu się i… nie mogłam w to uwierzyć. TEN SAM chłopak zaczął się po mnie wydzierać, gdy na niego wpadłam!!

- Hej. Jestem… Jay – powiedział schodząc po schodach.

- Hej… Ania.

- Ymm… Jay, zapoznaj się z gościem. Ja muszę coś obgadać z chłopakami – powiedział Seev i po chwili zostałam sam na sam z Jay'em…

- To… - zaczął – na ciebie wtedy wpadłem?

- Chyba… chyba tak.

- Przepraszam za to, co powiedziałem. Byłem zły i… zwykle taki nie jestem.

- Ja nie byłam lepsza – spuściłam wzrok.

- To jak, zgoda? – wyciągnął do mnie dłoń.

Spojrzałam na nią i niepewnie ją uścisnęłam. Moje ciało przeszedł dreszcz.

- Zgoda – powiedziałam i spojrzałam mu w oczy, czego natychmiast pożałowałam.

Miałam słabość do wszystkiego, co niebieskie. A jego oczy właśnie takie były. Błękitne do granic możliwości.

„Puść jego rękę!!” – resztki mojego zdrowego rozsądku podpowiedziały mi, co robić i cofnęłam rękę.

- To jak, idziemy poszukać tych zdjęć? – zapytał przybyły Seev.

- Tak, jasne.

Odruchowo spojrzałam na zegarek. 15:45… Niedobrze!

- Osz kurczę!

- Co się stało?

- Zapomniałam na śmierć! O 16:00 mam spotkanie.

- Odwiozę cię – powiedział Siva i pożegnałam się z chłopcami.

- Seev. Jutro poszukamy tych zdjęć – powiedziałam, gdy byliśmy w drodze do domu.

- Nie ma sprawy. Pogadam dzisiaj z Nari, żeby jutro o 19:00 była u mnie. Wyrobimy się, spokojnie.

- Dziękuję.

- Nie ma sprawy. Wiesz, że możesz zawsze na mnie liczyć, tak?

- Tak – uśmiechnęłam się – Przyjdę jutro do ciebie o…

- …9:00?

- Nie śpisz o tej godzinie?

- Co poradzisz.

- No dobrze. Do jutra.

- Do jutra.

Wysiadłam z samochodu i pobiegłam do domu.

                  Gdy Jay schodził do nas, rzuciłem mu porozumiewawcze spojrzenie. Później Seev poprosił nas na stronę, byśmy załatwili mu tratwę. Na widok naszych min wyjaśnił, co i jak. Poprosił jeszcze o parę rzeczy. Tymczasem ja zerkałem, co dzieje się z Jay'em.

- Co ma Seev, czego ja nie mam, że dała się mu tutaj zaprosić? – pytał Tom, gdy mulat pojechał odwieźć dziewczynę.

- Nie jest nachalny, słucha jej…

- Wystarczy.

Razem z Parkerem zaczęliśmy się śmiać.

- Taa… Jay, a czy ty też czasem nie miałeś gdzieś wyjść? – zapytał Nath.

- Ja… O w mordę, rzeczywiście! – krzyknął i pobiegł się przebrać.

- Nadal nie wiem, jak ja z wami mogę wytrzymać – pokręciłem głową.

- Ja też, Max, ja też.

                  Mam jeszcze 10 minut.

- Jestem! Wcale nie zapomniałam!

- Gdzie ty tyle byłaś? Zresztą, później wdasz się w szczegóły. Leć się przebrać.

- …Przebrać? – zapytałam zdziwiona.

- Słońce, to moja najbliższa przyjaciółka, a to spotkanie wiele dla mnie znaczy.

- No dobrze.

- Masz jeszcze tę beżową sukienkę? – uśmiechnęła się.

- Nie, babciu nie! Błagam, nie każ mi zakładać sukienki… Uhh… No dobrze – powiedziałam i pobiegłam na górę.
Przeszukałam szafę wzdłuż i wszerz. Nie ma. Jeszcze garderoba. Całe szczęście wisiała na widoku. Włożyłam tę sukienkę i zmieniłam buty na jakieś baletki pod kolor. Dzwonek. Świetnie, już przyszła. Ustawiłam jeszcze budzik w komórce na 7:45 i wyszłam z pokoju.

- Witaj Leno! Kiedy wspomniałaś, że masz szesnastoletnią wnuczkę, pomyślałam, że niezbyt będą ją interesowały nasze pogaduchy i zabrałam ze sobą wnuka.

- Witaj Suzanne! Jak zawsze myślisz o najmniejszym nawet szczególe.

Super. Będę zabawiała jakiegoś dzieciaka.

- To dla pani – powiedział pewien męski głos.

Jeszcze lepiej. Pewnie przyprowadziła dużo starszego ode mnie chłopaka.

- Kwiaty? Dziękuję ci – odpowiedziała moja babcia.

Stanęłam w połowie schodów.

- O, Ania! – powiedziała pani Lena na mój widok.

Spojrzała na mnie jeszcze raz i uśmiechnęła się sztucznie, drapiąc się po głowie. O co jej chodzi? Nieśmiało zrobiłam to samo i poczułam, że wciąż mam na sobie czapkę! Zgrabnym ruchem zdjęłam ją i szybko schowałam za siebie. Następnie wyszczerzyłam się, jakby nigdy nic i zeszłam do nich.

- Kochanie, to jest Suzanne, moja przyjaciółka.

- Miło mi, jestem Ania.

- Witaj.

- A to jej wnuczek.

Chłopak, który właśnie zdejmował kurtkę, odwrócił się i doznałam szoku.

- Hej, jestem… Ania?

Kobiety zaśmiały się.

- Kochany, przecież ty nie masz tak na imię.

- Yyy… no…, no tak… Jay.

__________

Z tego rozdziału (o dziwo) jestem zadowolona ;). Dziękuję za 8 komentarzy i ponad 1000 wejść!! Uwielbiam Was!! Mama nadzieję, że Wam też się spodoba ^^. Nie będę więcej truć ;). Do następnego! ;**

♥♥♥