Rozdział 2

- Heej! – wyszczerzył się ten, jak mu tam…

- Możesz dać mi żyć?!

- Ale ja chciałem przeprosić, że o mało nie dostałaś przeze mnie w głowę i zaprosić na kawę.

Westchnęłam i chciałam ich obejść z lewej strony, lecz oni zagrodzili mi drogę. Dobraa…

- Masz coś z głową? Mówię nie! A nie znaczy NIE!! – spróbowałam ich obejść z prawej strony, lecz na marne.

- Oj, no prooooszę – zamrugał… Tom – Jedna kawa…?

- Yhh… Jeden raz prosiłam, żebyś się odczepił, a ty swoje. Myślisz, że po jednej kawie dasz mi spokój?... Nie!

Tym razem wepchałam się między nich i skutecznie wyminęłam.

- Poza tym nie piję kawy!! – krzyknęłam i pobiegłam do domu.

- Jestem! – oświadczyłam i zdjęłam buty.

- Tak szybko? – zapytała zdziwiona babcia.

- Eee… Tak wyszło – odpowiedziałam i poszłam do pokoju.

Rzuciłam się na łóżko i zdjęłam czapkę. Co to niby miało być? Czy ktokolwiek jeszcze rozumie dzisiaj słowo „NIE”? Przyczepi się taki do ciebie i żyć nie daje.

- Dała ci kosza – śmiał się Nath klepiąc kolegę po plecach.

- I to w pięknym stylu – dodał Max.

- Mhm, dziękuję za pocieszenie – mruknął Tom – Zrobiłem coś nie tak?

- Byłeś nachalny, nie słuchałeś jej, za wszelką ce… - liczył na palcach Siva.

- Dobra. Wystarczy.

- Wiecie, co? – zaczął – Jedno mnie dziwi.

- Zacznijmy od tego, co cię nie dziwi. Będzie szybciej – zaśmiał się Nathan.

Tom rzucił mu karcące spojrzenie.

- Zrozumiałbym, jeśli byłaby to zima. Ale mamy wiosnę. Robi się coraz cieplej. A ona chodzi w czapce?

- To samo, co Jay.

Wszyscy spojrzeli na Loczka.

- Psst. A jemu co? – zapytał szeptem mulat patrząc na zamyślonego chłopaka.

- Jaaay!

- Yyy… Co?!

- A, no nic. Pytałem tylko, czy mogę zrobić sushi z twojej jaszczurki, a ty pokiwałeś głową, więc… tylko się upewniam – uśmiechnął się niewinnie Sykes.

Chłopcy wybuchli śmiechem na widok poker face’a Jay'a.

- Spróbuj ją tknąć, to wszystkie twoje czapki wylądują w koszu.

- Nie! – krzyknął Nath – A tak serio, to coś ty się tak zamyślił?

- Ja? Tak sobie…

Chłopaki wymienili porozumiewawcze spojrzenia.

- Zakochałeś się? – krzyknęli.

- Wiosenne słońce was tak przygrzało, czy zjedliście coś nieświeżego? Mnie i moim loczkom nikogo do szczęścia nie potrzeba.

                  Byłam zła. Okropnie zła. Jeśli dzisiaj wydarzy się jeszcze coś, to wybuchnę. Nie potrafiłam uleżeć, więc ponownie wybrałam się na spacer. Poinformowałam o tym Panią Lenę i wyszłam z domu. Tym razem skręciłam w prawo. Założyłam słuchawki i powoli udałam się do drugiego miejsca w Londynie, w którym przesiadywanie godzinami nigdy mi się nie znudzi. „A teraz The Wanted i Glad You Came!” – zapowiedział spiker dzisiaj już po raz setny. Natychmiast wyciągnęłam komórkę i zmieniłam kanał.

- Nienawidzę, nie znoszę, nie cierpię The Wanted – mruknęłam pod nosem chowając moje LG, gdy ktoś na mnie wpadł.

Miałam powiedzieć „przepraszam” i iść dalej, lecz to, co usłyszałam sprawiło, że wybuchłam.

- Ej! Jak chodzisz! – krzyknął chłopak w czapce, spod której wylewała się burza loków.

Jednym ruchem wyciągnęłam słuchawki.

- Słucham? Jak JA chodzę?! Przede wszystkim prosto i przed siebie!!

- No wybacz, tak się panoszysz po tym chodniku, że przejść nie można!!

- Jeśli nie mieścisz się na półtora metrowym przejściu, to twój problem!!

- Mnie raczej dieta się nie przyda!!

Przesadził. Nie byłam gruba, a to, co przed chwilą powiedział było tylko i wyłącznie brakiem argumentu. Co nie zmienia faktu, że podniósł mi ciśnienie.

- Ha! Nie jestem gruba i nie mam fioła na punkcie swojej wagi, jak inne dziewczyny! Myślałeś, że mnie to zaboli? Oj… Najwyraźniej się pomyliłeś!! I radzę udać się do psychologa, bo twojego myślenia, to logiką nazwać nie można!!! – wściekła wykrzyczałam mu to prosto w twarz i kontynuowałam spacer.

Wybuchłam. To było nieuniknione. Ten dzisiejszy dzień jest mega dziwny. I coś mi mówi, że już gdzieś widziałam tego chłopaka… W połowie drogi wyszłam poza chodnik i skręciłam w prawo. Szłam dokładnie 8 minut. Gdy dotarłam, odetchnęłam z ulgą. Żeby tu trafić należało wejść między dwa domy na obrzeżach Londynu, iść prosto i pokonać około 10 metrów gęstych zarośli. Wtedy ukaże się gęsta zielona polana, na środku której położone było piękne szmaragdowe jezioro. Trafiłam tu przypadkiem. Miałam wtedy te nieszczęsne osiem lat, gdy Pani Lena musiała biegać za mną po całym mieście, bo ja miałam nieodpartą ochotę poznać stolicę. Usiadłam na brzegu i zahipnotyzowana wpatrywałam się w taflę wody.

- Jay! Masz te zakupy? – zapytał Tom na widok przybyłej 1/5 zespołu.

- Co? Jakie… Fuck.

- No nie gadaj, że zapomniałeś?

- Jak można iść na zakupy i o nich zapomnieć? – dziwił się Max.

- Jak widać, można – odparł Loczek.

- Dobrze się czujesz? – pytał Nath przykładając dłoń do jego czoła.

- Nawet bardzo dobrze. Poczuję się jeszcze lepiej, kiedy zabierzesz tę rękę.

- No co! Martwimy się o ciebie.

- Idę do siebie – powiedział i pobiegł do swojego pokoju.

- Gorączki nie ma – stwierdził Sykes.

- Może ma okres?

- Prędzej spodziewałbym się tego po tobie Tom, niż po nim – śmiał się Max.

- Ej!

- Jadę po te zakupy – powiedział i wyszedł.

                  Zaczęło się ściemniać. Poza tym ochłodziło się, więc postanowiłam wracać. Naciągnęłam czapkę, a ręce schowałam do kieszeni bluzy. Nie wiem czemu, ale zaczęłam myśleć o rodzicach. Szkoda, że mama nigdy mnie nie przytuliła…, tata nie nauczył mnie jeździć na rowerze… Takich rodziców nigdy mieć nie będę, a moi nie zasługują na to, żebym za nimi tęskniła. Dotarłam do domu. Nie świeciło się ani jedno światło. Pani Lena pewnie już śpi, w końcu jest… 22:00. To się zasiedziałam. Po cichu zamknęłam drzwi i poszłam na górę. Wzięłam kąpiel i wskoczyłam w piżamy. Wdrapałam się na parapet okna, które znajdowało się nad moim łóżkiem. Rozsiadłam się na miękkim materacu pokrytym aksamitnym materiałem na stałe przymocowanym do parapetu. Wpatrywałam się w księżyc i słuchałam radia. „Zaczynamy naszą nocną audycję 'Powiedz, co czujesz'. Do kogo dodzwoniłem się tym razem? – Mary, Dobry wieczór – Dobry wieczór. Powiedz nam, co ci leży na sercu – Ja… zakochałam się w chłopaku. Byłam szczęśliwa, bo jak się później okazało z wzajemnością. Chodziliśmy trzy miesiące, a dzisiaj… przyłapałam go na zdradzie!” – wykrzyczała i rozpłakała się. I tego właśnie ja chcę uniknąć.

- No i po co ci to wszystko? Trzeba było się zakochiwać? – powiedziałam do siebie podchodząc do radia.

Wyłączyłam je i zasłoniłam okno, po czym położyłam się do łóżka. „No i brawo! Obroniłaś się dzisiaj przed złamaniem dwóch zasad” – odezwał się głos w mojej głowie. W sumie, to racja. Wzięłam gitarę, opartą o szafkę stojącą przy łóżku i po cichu zaczęłam coś brzdąkać. Od zawsze marzyłam, by nauczyć się grać na tym instrumencie. I spełniłam to. Po 30 minutach odłożyłam przedmiot na miejsce i wtuliłam się w poduszkę. Nie wiedziałam, że czekająca mnie noc będzie taka okropna.

__________

Rozdział miał być jutro, ale przed sekundą dowiedziałam się, że cały poniedziałek nie ma mnie w domu. Od 6:00 - 23:00. O.o. Masakra. No ale cóż poradzę ;) Wasze blogi nadrobię we wtorek. Dziękuję za 12 komentarzy ;**

Dedykuję:

LiNkA - Dziękuję Ci Kochana za rozmowę na GG ;**. Podniosłaś moją samoocenę i nie tylko ;D. Obiecałam Ci coś i dopóki nie umrę mam zamiar to spełnić!! Prędzej czy później!! ( pssst płakałam jak prosiłam mamę ;). Jestem wdzięczna za wszystko, za każe Twoje miłe słowo pozostawione pod rozdziałem!!

♥♥♥