Rozdział 25

- I tak właśnie wygrałam zakład – tym samym zyskując o jedną czapkę więcej do kolekcji.

- Hahahaha, naprawdę? Sprytnie!

Od dobrej godziny Patrycja siedziała przy mnie i wsłuchiwała się w moje opowieści. Widziałam na jej twarzy skupienie. Nie błądziła gdzieś myślami, nie szukała w pamięci czegoś, o czym miała pamiętać, a teraz zapomniała. Wręcz przeciwnie. Patrząc na nią, miałam wrażenie, że nie słyszy nic, oprócz mnie.

- …nieźle to wykombinowałaś. Jednak mężczyźni nie zawsze muszą wygrywać – powiedziała z szerokim uśmiechem.

- Emm, tak dokładnie – odpowiedziałam udając, że słucham od początku.

Skarciłam się w duchu, że nie dotarło do mnie wszystko, co mówiła.

- O! – powiedziała, zerkając na czarny zegarek na swym lewym nadgarstku – Zasiedziałam się – wstała i uśmiechnęła się do mnie – Pewnie zaraz ktoś przyjdzie, więc…

Dziewczyna odwróciła się i stanęła oko w oko z Max'em, który razem z resztą przyjaciół przyszedł mnie odwiedzić. Zapadła chwila niezręcznej ciszy, która jakoś tak dziwnie się przedłużała…

- Khmm – chrząknął Nath – Max. Czy twoje resztki grzeczności nie podpowiedziały ci czasem, żeby przepuścić tę panią?

- Emm… Tak, tak. Przepraszam – powiedział zmieszany – Proszę – uśmiechnął się i przepuścił Patrycję.

Dziewczyna zarumieniła się i spojrzała na mnie.

- To… wpadnę jutro – uśmiechnęła się i wyszła.

Chłopcy spojrzeli na nią, później na mnie.

- Kto to?

- Nowa znajoma?

- Ma chłopaka? – zapytał Tom z miną, która mówiła wszystko.

- Hej! Spokój – śmiałam się – To Patrycja. Jest tu na praktykach, poznałyśmy się dziś.

- Jak się czujesz? – zapytał Jay przedzierając się przez chłopaków.

Na jego widok uśmiechnęłam się.

- Dużo lepiej – odpowiedziałam szczęśliwa.

                 Ten i kolejny dzień spędziłam w szpitalu. Patrycja zostawiła mi swój numer telefonu i powiedziała, żebym się odezwała, gdy wypuszczą mnie do domu. Obiecałam, że to zrobię. Naprawdę nie chciałam tak kończyć tej znajomości. Chłopcy przesiadywali u mnie godzinami, często robiąc na złość pielęgniarkom. Jeśli chodzi o mnie, to czułam się coraz lepiej. Nabrałam więcej pewności siebie i postanowiłam zapomnieć o rodzicach, nawet jeśli to nie oni odwiedzili mnie tamtego dnia. Przestałam się bać.

                 Po wyjściu ze szpitala na umówiony tydzień zamieszkałam z chłopakami. Ani do głowy mi nie przyszło, że mogłabym się z nimi nudzić. Któregoś dnia naszła mnie ochota, by spotkać się z Patrycją. Jako, że ja nie mogłam ruszać się z domu nawet na krok, dziewczyna postanowiła mnie odwiedzić. SMS-em wysłałam jej adres i ze zniecierpliwieniem oczekiwałam na dźwięk dzwonka, a gdy wreszcie go usłyszałam, mało się nie zabiłam schodząc o kulach po schodach.

- Co to za huk? – zapytał Max podchodząc do drzwi.

- Max! – chłopak spojrzał na mnie z lekkim niepokojem, lecz widząc uśmiech na mojej twarzy uspokoił się – To tylko ja – wyszczerzyłam się – A ten dzwonek to… Patrycja.

Chłopak jeszcze raz poparzył na mnie, lecz tym razem z błyskiem w oku i szybko otworzył drzwi.

Na jego widok dziewczyna zamarła, lecz po chwili uśmiechnęła się delikatnie. Z mojego – leżącego – punktu widzenia wyglądało to co najmniej dziwnie, mało tego. Żadne z nich nie miało zamiaru się ruszyć. Dobrze, że reszty „Cudownej Piątki” nie było w domu, bo pewnie zaraz by się zbiegli. Wpadli na wspaniały pomysł zrobienia zakupów, więc zgadali się i pojechali. Wracając do aktualnej sytuacji – JA leżąca u progu schodów z nogami wyciągniętymi prawie na ścianę i ONI stojący bez ruchu i wpatrujący się w siebie. Niezbyt podobała mi się ta sytuacja, poza tym coś zaczęło mnie gnieść.

- Khmm!!

Max i Patrycja wyrwani z transu spojrzeli na mnie, jak na wariatkę.

- Przepraszam was bardzo, ale stopa zaczęła mnie boleć i… mógłby mi ktoś pomóc wstać? – zapytałam z lekką ironią.

- Emm, tak. Wybacz – powiedział chłopak z zakłopotaniem.

Pomógł mi stanąć na nogi, po czym podał mi kule.

- Cieszę się, że przyszłaś – powiedziałam uśmiechając się do gościa – Pójdziemy na górę?

- Jasne. Dasz radę wyjść sama? Bo po tym jak tu leżałaś mam wątpliwości – odpowiedziała żartobliwie.

Razem z Max'em zaczęliśmy się śmiać.

- Dam radę, nie martw się – uśmiechnęłam się.

- Może… - zaczął chłopak, lecz po jego minie widać było, że sam nie wie, co chce powiedzieć – Może zrobię wam herbatę? – dodał po chwili namysłu.

- O! Max, będę wdzięczna – powiedziałam i razem z Patrycją udałyśmy się na górę.

- Co tu tak cicho… Reszty nie ma?

- Pojechali na zakupy. Wiesz… Cieszę się, że przyszłaś – powiedziałam lekko dysząc .

- Chodzenie po schodach w takim stanie rzeczywiście jest męczące – uśmiechnęła się delikatnie.

- Niestety tak – wzięłam głęboki wdech – Mieszkasz niedaleko?

- Trzy ulice stąd. To blisko. I wiedz, że przyjdę zawsze, kiedy napiszesz – dziewczyna spojrzała na mnie poważnie.

- Dziękuję. Kiedy już dojdę do siebie, też możesz na mnie liczyć.

Dziewczyna roześmiała się.

Nagle usłyszałyśmy szmer. Spojrzałyśmy po sobie, a następnie nasz wzrok spoczął na poruszającej się klamce.

- To pewnie Max – zaśmiałam się.

Chwyciłam kule, by pomóc chłopakowi otworzyć drzwi, lecz Patrycja mnie zatrzymała.
- Ja otworzę – powiedziała.
Wpuściła Maxa do środka. Zaczynały mnie nachodzić pewne podejrzenia, lecz na razie nie chciałam ich wypowiadać, nawet w myślach. To, co po chwili się wydarzyło, działo się trochę chaotycznie, lecz w jakiś sposób to opiszę. A więc tak: Patrycja otworzyła drzwi, po czym Max – skupiając swój wzrok na tacce z kubkami gorącej herbaty – ostrożnie wszedł do pokoju. Dziewczyna nie zauważyła jego ograniczonej podzielności uwagi i gdy chciała mu pomóc, niechcący trąciła go łokciem. Skutkiem był przerażony Max, Patrycja oblana herbatą oraz ja – ledwo powstrzymująca się od śmiechu. Chłopak z ogromnym zażenowaniem zaczął przepraszać swoją ofiarę, po czym ona uspokajała go, że nic się nie stało i pewnie ciągnęło by się to w nieskończoność, gdyby nie trzask drzwi wszech obecnie oznajmiający powrót chłopaków. Max oprzytomniał i poszedł z Patrycją do łazienki. Cała sytuacja nieco mnie rozbawiła; siedziałam sama na łóżku i śmiałam się patrząc na tacę i rozlaną herbatę na podłodze.

- Hej! Co tu się… stało – zapytał Jay wpadając do pokoju.

Uśmiechnęłam się na widok jego poczochranych włosów i błyszczących niebieskich oczu.

- Mały wypadek przy pracy.

- Mamy gościa…? – powiedział nadstawiając uszu.

Z łazienki dobiegały strzępki rozmowy między Max'em i Patrycją.

- Max ma dziewczynę? – Jay zrobił wielkie oczy.

- Cii! – upomniałam go – nie ma. Patrycja przyszła mnie odwiedzić, ale wydaje mi się, że dużo lepiej rozmawia jej się z Max'em – uśmiechnęłam się porozumiewawczo.

Loczek wzruszył ramionami i usiadł obok mnie. Siedział przez chwilę w milczeniu, jakby się nad czymś zastanawiał, lecz po chwili przerwał tę ciszę – Gdy już ściągną ci to cholerstwo ze stopy, pójdziemy na dłuuugi spacer – spojrzałam na niego – wiesz, musimy pogadać – uśmiechnął się.

Nie lubię, gdy ktoś tak do mnie mówi. Wtedy nie wiem czy się bać – czy cieszyć. Westchnęłam głośno.

- Na przyszłość Jay – zaczęłam, opierając dłoń na jego ramieniu – nie mów mi takich rzeczy, bo później nie mogę usiedzieć na miejscu! – śmiałam się.

Brunet spojrzał na mnie rozmarzonym wzrokiem. Zarumieniłam się.

- Wiesz… Chciałabym cię przeprosić – Loczek spojrzał na mnie z niezrozumieniem wypisanym na twarzy – Nie mam na myśli tego zamieszania z rodzicami, tylko…

- …Sytuacja na cmentarzu? Ania, ja o tym nie pamiętam. Nie myślę o tym.

- Ale…

- Rozumiem cię. Domyślałem się, jak się wtedy czujesz. Nie mógłbym mieć ci tego za złe.

Patrzyłam na niego, jak na kogoś, kto nie może być realny – jest tylko marzeniem, zjawą. Nie myślałam, że on będzie myślał w ten sposób.

- Czemu… czemu tak patrzysz…?

Uśmiechnęłam się jakby do siebie i przytuliłam go.

- Dziękuję – wyszeptałam.

- Za co…

- Że jesteś!

- To ja dziękuję, że pojawiłaś się w moim życiu.

- No spójrz Nath. Jacy oni słodcy – powiedział Tom stając w drzwiach.

- No tak… Nawet bardzo. Ale nadal nie wiemy kto od ponad pół godziny blokuje nam łazienkę – westchnął Nath.

Odsunęliśmy się od siebie i rzuciliśmy im gniewne spojrzenia, lecz po chwili dotarło do nas, że mają rację, co do łazienki. Było to nieco podejrzane.

- Jeszcze nie wyszli? – zapytałam lekko zdziwiona.

- Czekaj, wróć – wtrącił się Sykes – ONI?

Uświadomiłam sobie, że teraz należą im się jakieś wyjaśnienia. Wzięłam głęboki wdech i ze świstem wypuściłam powietrze z płuc, drapiąc się po czole.

- Więc… Postanowiłam zaprosić Patrycję, bo długo się nie widziałyśmy, a… no polubiłam ją. I tak wyszło, że Max przypadkiem wylał na nią herbatę.

- Teraz przynajmniej wie z kim ma do czynienia – powiedział ze śmiechem przybyły Seev.

- Ale to nie zmienia faktu, że ŁAZIENKA JEST WCIĄŻ ZAJĘTA! – bulwersował się Nath.

- Masz jeszcze jedną, na dole – przypomniał Jay.

Dziewiętnastolatek rzucił mu wrogie spojrzenie. Moim zdaniem, bardziej zżerała go ciekawość, co oni tak długo tam robią, niż jakiekolwiek inne sprawy.

- Ekhem! Żyjecie tam? – zapytał zniecierpliwiony Tom pukając do drzwi łazienki.

Rozmowa wewnątrz niej ucichła. Sama byłam ciekawa, jak to wszystko się potoczy, wiec sięgnęłam po kule i dokuśtykałam do nich. Po chwili drzwi otworzyły się, a zza nich wyjrzał zadowolony Max.

- Potrzebujecie czegoś? – zapytał niewinnie.

W chłopakach aż się gotowało. Ze skrzyżowanymi rękoma na piersi spojrzeli na niego spode łba.

- Nie jesteś tu sam. Mieszkamy RAZEM, więc mamy prawo wiedzieć, co robisz w NASZEJ WSPÓLNEJ łazience.

- W dodatku z kimś.

W tym momencie sama zaczęłam się zastanawiać, co ich tak długo zatrzymało. Twarz Georga zalał lekki rumieniec.

- My… no… tak jakoś… - plątał się.

W pewnej chwili drzwi uchyliły się szerzej, a obok Max'a stanęła Patrycja. Spojrzeliśmy na nią, wyczekując odpowiedzi.

- O… Tak długo nas nie było…? – zapytała nieśmiało.

- My… - Max ponownie zaczął się tłumaczyć.

Dziewczyna zerknęła na niego i zrozumiała, że stojący obok niej chłopak niczego nie wymyśli, więc postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce.

- Max przypadkiem oblał mnie herbatą – po części to także moja wina – i uparł się, że choć trochę zmyje plamę z mojej bluzki i zaczął tworzyć jakieś mikstury z płynów do prania. Tak wyszło, że zaczęliśmy opowiadać sobie różne historie i… zagadaliśmy się po prostu.

- Dokładnie to chciałem powiedzieć – skwitował zmieszany łysolek.

Patrzyłam na Patrycję spojrzeniem pełnym dumy. To nie takie proste, jak się wydaje – sensownie wytłumaczyć się przed tymi nieco szalonymi chłopakami i to w taki sposób, żeby nie zadawali żadnych dodatkowych pytań.

- Przepraszam was.

Czterech, wcześniej lekko podenerwowanych, przystojniaków nagle opuściła złość.

- Em, to zrozumiałe – odezwał się mulat – Przepraszamy za tę gwałtowność – uśmiechnął się.

- Nie ma sprawy – odpowiedziała – ale ja będę musiała się zbierać. Zasiedziałam się.

- Odprowadzę cię – zaproponował Max.

- Przepraszam, że nie zdążyłyśmy pogadać – powiedziała do mnie.

- Nic się nie stało. Umówimy się, jak będę w pełni sprawna – posłałam jej ciepły uśmiech.

Dziewczyna odwzajemniła gest, pożegnała się z nami i razem z uśmiechniętym od ucha do ucha Max'em ruszyła do drzwi.

__________

Przepraszam za długą przerwę, nie planowałam tego :/ Wypadła mi pewna prezentacja i musiałam nad nią ślęczeć -.-. Ale obiecuję szczerą poprawę. Dziękuję za komentarze i tak ogromną ilość wyświetleń *o*. Przynajmniej wiem, że ktoś to czyta ^^. Dziękuję także, że zostawiacie linki do swoich opowiadań. Staram się je czytać w wolnych chwilach. Są one świetne! Wybaczcie, że nie mam kiedy ich komentować :/.

♥♥♥