Rozdział 30

- Jeszcze raz – powiedziała Patrycja klepiąc się w uda.

Siedziała przy biurku, na którym znajdował się otwarty przed nią laptop. Ja usadowiłam się na skraju łóżka. Już po raz kolejny – nie wiem dokładnie który, bo przy osiemdziesiątym szóstym przestałam liczyć – zamierzała powtórzyć tę samą kwestię. Przewróciłam oczami.

- Hej! Staramy się ustalić, czy to na pewno ten sam chłopak.

- To możliwe, że ich jest dwóch? – zapytałam udając zaskoczenie.

Patrycja rzuciła mi spojrzenie typu „ha ha ha bardzo śmieszne” i kontynuowała.

- A więc. Przedwczoraj, gdy wybrałaś się na – odchrząknęła – nieprzemyślany spacer w okolice swojego domu natknęłaś się na nieznajomego. Ów chłopak zirytował cię swoją natarczywością oraz głupimi pytaniami.

Przerwała, by sprawdzić, czy słucham. Energicznie pokiwałam głową.

- Następnego dnia – to jest wczoraj – pod impulsem znów wybrałaś się na n i e p r z e m y ś l a n y spacer – chciałam jej przerwać i powiedzieć, że zrozumiałam aluzję za pierwszym razem, ale wolałam oszczędzić sobie zabójczego spojrzenia – Kiedy przebywałaś w garderobie, ktoś zadzwonił do drzwi. Otworzyłaś i okazało się, że to ów chłopak wypytujący cię o sprzedaż domu. Po chwilowej rozmowie doszło między wami do jednoznacznej sytuacji, w której…

- Tak wiem – powiedziałam stanowczo.

Wcale nie podobało mi się ciągłe przypominanie mi tego, co wczoraj zaszło.

- No. Na szczęście do niczego nie doszło. Chłopak cię postraszył i odszedł.

Kilkanaście minut temu, po moim lekkim oszołomieniu pobiegłyśmy na górę. Pobiegłyśmy, czytaj: Patrycja z lekko podniesionym ciśnieniem wbiegająca po schodach, jak tornado, zadająca wiązankę pytań typu: „Gdzie jest laptop?! Komputer?! Internet?!”, oraz ja powoli włócząca nogami po stopniach i jedną ręką trzymająca się za głowę, a drugą poręczy. Gdy trochę ochłonęłam, odpowiedziałam bardzo wyczerpująco: „W pokoju”, po czym Patrycja wbiegła do pierwszego lepszego i uruchomiła laptopa. Takim oto sposobem znalazłyśmy się akurat w pokoju Sivy.

- Tak.

- No dobrze. Jesteś pewna…

- Tak, jestem cholernie pewna, że ten typ, którego spotkałam, to ten sam z telewizji.

- Dobra, już dobra. Nie denerwuj się.

Przysunęła się do biurka i wystukała coś na klawiaturze.

- Pokaż mi, który to – powiedziała obracając laptopa w moją stronę.

Chciałam powiedzieć, że przecież sama go widziała w TV i że to bez sensu, ale nie chciałam się kłócić. Podeszłam bliżej i przyjrzałam się wyszukanym zdjęciom. Na prawie wszystkich piątka chłopaków stała blisko siebie, jeden obok drugiego i uśmiechała się, pokazując szereg olśniewająco białych zębów. I na każdym zdjęciu był on.

- To ten – wskazałam palcem.

Patrycja ponownie wpisała coś w wyszukiwarkę. Nacisnęłam klawisz enter i na ekranie pojawiły się nowe propozycje. Na każdym zdjęciu był on. Ten sam uśmiech. Te same oczy. Te same włosy. Podniosłam wzrok na brunetkę i skinęłam głową.

- No nieźle.

Spojrzałam na nią pytająco.

- No co. Przecież to nic wielkiego.

- Nic wielkiego? Ania, to Zayn Malik.

- Wybacz, ale nie jestem jakąś fanką, ani nic z tych rzeczy. Nie ślęczę przed TV godzinami,

 nie wiem, kto to jest.

- Dziewczyno. To jeden z członków zespołu One Direction – wschodzących pięciu gwiazd.

 Każdy z nich ma już ponad... milion fanek. Jest to...

- Jest to co?

- Jest to konkurencja dla The Wanted.

Ostatnie słowa sprawiły, że zesztywniałam.

- Ale to nie znaczy, że się nienawidzą, przestań – dodała widząc moją minę.

- To dokładnie to oznacza.

- Skąd wiesz, może akurat nie? Nie bądź zła...

- Jak on tak może? Nie wystarczy mu, że jest sławny? Że każda się za nim ugania? Nie! To za mało dla niego. Lepsza frajda iść z każą do łóżka! O nie. Zaraz mu pokażę, że jest kretynem!

- Ej czekaj! Gdzie ty idziesz? –  zatrzymała mnie.

- Poszukać go.

- Nie pamiętasz już, co ci mówiłam? Jemu o to chodzi! Dasz mu tę satysfakcję?

Miała rację.

- Nie.

- Więc zostań w domu.

Odwróciłam się twarzą do okna.

- Muszę wracać. Późno już – zerknęła na zegarek. 21:00 – Zrobisz, jak zechcesz. Mówię tylko, jak według mnie byłoby lepiej. Do zobaczenia.

- Patrycja. Dziękuję – uśmiechnęłam się.

Dziewczyna odwzajemniła gest i wyszła. Stałam sama w ciszy. Przetrawiałam to, co mi powiedziała. Miała rację. Nie dam się sprowokować, zostaję w domu. Opadłam na krzesło. Po moich policzkach spłynęły łzy. Miałam dość. Wszystkiego. Tęskniłam za dawnym spokojnym życiem z Babcią Leną. Tylko my dwie. Chciałabym cofnąć się wstecz. Nagle z laptopa dobiegł jakiś dźwięk. Spojrzałam na ekran. Skype Siv’y uruchamiał się razem z włączeniem komputera i teraz dzwonił Max. Nie mogę odebrać. Nie w takim stanie. Z drugiej strony, gdy tego nie zrobię zaniepokoją się, że ktoś jest zalogowany na komputerze mulata, ale nie odbiera. Pobiegłam do łazienki i spojrzałam w lustro.

- O matko.
Mój delikatny makijaż rozmazał się i gdybym teraz powiedziała komuś, że umalowałam tylko rzęsy – nie uwierzyłby. Nie zdążyłabym się teraz na tyle umyć, by nie było widać, że płakałam. Max wciąż dzwonił. Myśl! W odbiciu lustra zauważyłam prysznic. W głowie zaświtał mi jakiś plan. Nie, nie miałam zamiaru się kąpać. Szybko ściągnęłam bluzkę i stanik. Sięgnęłam po dwa ręczniki – jednym owinęłam siebie, a drugim włosy. Biegiem wróciłam do pokoju i odebrałam. Na ekranie pojawił się Nathan.

- No co tak... długo.

Jego mina była bezcenna.

- Hej Nath – uśmiechnęłam się – Brałam prysznic, kiedy dzwoniłeś. Nie zdążyłam – wskazałam palcem twarz – się umyć.

- Aaa... Nie przejmuj się i tak jesteś ładna.

- Tak tak - śmiałam się - gdyby siedział obok mnie, dałabym mu kuksańca w bok - Co robicie?

- Odpoczywamy. Nie masz pojęcia, jak męczący potrafi być jeden koncert – powiedział, udając zmęczonego – A co u ciebie? Dom w całości?

- Emm, wiesz ekipa budowlana chyba kończy kłaść płytki w kuchni.

Sykes zrobił krzywą minę.

- Haha, żartowałam! Przecież w domu nie został Tom, tylko ja – śmiałam się.

- Hej! Słyszałem!

- Cześć Tom!

- No cześć łobuzie – chłopak przysiadł się do Nathana – Posprzątane po imprezie?

- Tom, nie śmiałabym robić imprezy bez ciebie.

- Dobra odpowiedź – puścił oko – Jak noga?

- Wspaniale, dzięki. Dzisiaj pozbyłam się opatrunku i w końcu w pełni jestem samodzielna – uśmiechnęłam się zwycięsko.

- To świetnie. A co u...

Nagle usłyszałam krzyki. Nie dobiegały one z mojego otoczenia, tylko z komputera. Spojrzałam na chłopaków, a oni patrzyli w nieznanym mi kierunku.

- Seev, nie przesadzaj.

- Ja przesadzam? Ja?!

- Seev proszę, nie krzycz.

- Bo co? Boli główka?! Gdybyście wczoraj z Max`em tyle nie wypili, to bym nie miał pretensji!

- Hej! Wcale nie było tego tak dużo. Zresztą, odczep się.

- Nie chcę się powtarzać, ale powiem to jeszcze raz. To, że jesteś tu sam nie oznacza, że możesz sobie nadużywać i ca...

- Yyy Seev!! – wrzasnął Tom kręcąc głową.

- Co?! – warknął.

Parker, który wciąż kręcił głową, zaczął energicznie gestykulować rękami, starając się uciszyć przyjaciela. Zaniepokoiłam się.

- Nath...? – zapytałam.

Chłopak nie odpowiedział, tylko przymknął ekran laptopa tak, że widziałam tylko klawiaturę. Moje zaniepokojenie powoli przeradzało się w coś większego.

- Nath! – tym razem prawie krzyknęłam.

Chłopcy rozmawiali szeptem. Rozumiałam tylko pojedyncze słowa. Denerwowałam się coraz bardziej.

- Chłopaki!!

Cokolwiek gromadziło się we mnie od momentu tajemniczej kłótni, teraz uleciało. Ktoś podniósł ekran.

- Seev!

- Ania, cześć – uśmiechnął się, lecz wydawało mi się, że jest nieco spięty – Wybacz, przepychaliśmy się trochę i...

- Rozumiem. Wszystko okej?

- Taak. Czemu...

- Ta kłótnia...

- Aaa, nie to nic. Posprzeczaliśmy się trochę. Jeśli przebywasz zbyt długo z czwórką wariatów, czasami ktoś powie o kilka słów za dużo.

Widziałam, że Seev nie jest spokojny, ale to pewnie przez tę kłótnię.

- A co u ciebie?

Nagle przed oczami stanęły mi wydarzenia ostatnich dni. Poznanie tego chłopaka, ponowne spotkanie z nim, rozmowa i ta cała późniejsza sytuacja, dzień spędzony z Patrycją i wreszcie odkrycie kim jest ten natrętny chłopak...

- Ania...?

- Wszystko okey – uśmiechnęłam się.

Jak ja nienawidziłam kłamać. Nie znosiłam siebie za to, że po raz kolejny to robię. Czas z tym skończyć.

- Na pewno?

- Tak, tak – zapewniłam. Ugryzłam się w język. Co przed chwilą pomyślałam?!

- Nie wygląda, żeby w stu procentach tak było.

Westchnęłam. Nabrałam ochoty, by powiedzieć mu, co się dzieje i jak się czuję.

- Seev, gdy przedwczoraj wyszłam na spa...

- Cześć chłopaki! – krzyknął obcy głos.

- O, to Marc – powiedział Seev – Nasz menager.

Uśmiechnęłam się sztucznie.

- Pewnie chce z wami pogadać, więc... zadzwońcie jutro. Ucałuj wszystkich.

- Okey. A ty ucałuj Patrycję. Od Max`a – puścił oko.

- Haha, dobrze. Masz jak w banku. To do jutra – uśmiechnęłam się.

- Do jutra. Aha, jeszcze jedno. Pamiętaj, że nieważne, co by się działo, ja zawsze będę z tobą, jasne? Zawsze. Ostatnie słowo wypowiedział takim tonem, że przeszły mnie dreszcze. Skinęłam głową – No, to do jutra moja kochana młodsza siostrzyczko.

- Do jutra – moje usta wygięły się w coś na kształt banana.

Rozłączył się. Wpatrywałam się w ekran laptopa. Tapetą było zdjęcie Sivy i Nareeshy. Obejmowali się na nim i uśmiechali do obiektywu. Pomyślałam o sobie. Czy ja też kiedykolwiek będę w pełni szczęśliwa? Czy też będę się tak uśmiechać? Czy będę tak kogoś przytulać? I czy tym kimś będzie Jay?

__________

No i jest! O jak się cieszę *o*. Od wczoraj mam laptopa to pisanie pójdzie mi szybciej :D :D. Co tu jeszcze dziękuję za komentarze odwiedzam wasze blogi czytam czytam i nie moge wyjść z podziwu *o*. Do następnego! ;* :*

♥♥♥