Rozdział 29

                 Każdy szpital jest taki sam. Te same oddziały, te same procedury, nawet ci sami ludzie – mniej, lub bardziej wredni. Jedyna różnica, to kolor kafelków na podłodze lub ścianach. Niczym więcej się nie różnią. Chociaż jest jeszcze jedna identyczna cecha – masa ludzi. Począwszy od matek z kilkumiesięcznymi dziećmi, poprzez młodzież z wszystkimi możliwymi kończynami w gipsie, kończąc na staruszkach borykających się z przeróżnymi dolegliwościami. Obserwowałam, jak tuż przede mną przebiegła kilkuletnia zadowolona z tego, co zapewne zrobiła dziewczynka, a chwilkę później to samo zrobiła jej mama, tyle, że z innym wyrazem twarzy. Spojrzałam na Patrycję. Patrzyła na dziecko i uśmiechała się do siebie.

- Bawi cię to? Ta biedna kobieta ugania się za tym małym potworkiem, a ciebie to bawi? – droczyłam się.

- Dzieci są kochane – powiedziała nie odwracając wzroku – Nie można się na nie złościć.

- A jednak – powiedziałam myśląc o sobie.

- Mieć taką gromadkę – mówiła dalej, jakby ignorując mój komentarz – wokół siebie, z której każdy malec usiłuje zwrócić na siebie choć trochę uwagi… Czy to nie piękne?

Powstrzymałam się z odpowiedzią. W tej chwili jedyne, co byłoby dla mnie piękne, to natychmiastowe pozbycie się tego uciążliwego opatrunku, choćby za pstryknięciem palców lub innej magicznej sztuczki.

                 Wczoraj, gdy ochłonęłam po tym „przypadkowym” spotkaniu – co wierzcie, było rzeczą niemal niewykonalną – zadzwoniłam do Patrycji i zapytałam czy nie mogłaby mnie zawieźć do szpitala. Zgodziła się pod warunkiem, że osobiście mnie zawiezie, jak i przywiezie z powrotem do domu. Tym sposobem siedziałyśmy teraz na korytarzu szpitala, po którym mały diabełek biegał tam i z powrotem. Za którymś razem sprinterka przysunęła się zbyt blisko mnie i całym swoim – nie małym! – ciężarem nadepnęła na moją biedną chorą nogę. O mało nie zawyłam z bólu. Oczy dosłownie wyszły mi na wierzch. Skuliłam się i chwyciłam obolałą stopę.

- Camille! Coś ty najlepszego zrobiła?!

Kołysząc się w przód i w tył jednym okiem kontrolowałam sytuację. To była mama tego potwora.

- Najmocniej panią przepraszam – zwróciła się do mnie – ja… mogłam ją bardziej pilnować. Nic pani nie jest?

- Owszem, jes…

- Zapewniam panią, że koleżance nic nie będzie – Patrycja przerwała mi, kładąc rękę na moim ramieniu. Spojrzałam na nią, jak na idiotkę.

- Nie wygląda, żeby…

- Proszę mi wierzyć na słowo – wtrąciła się. Jak ona lubi przerywać w połowie zdania – Koleżanka zbyt dramatyzuje, zresztą poboli, poboli i przestanie – uśmiechnęła się najszerzej na świecie. Słowo daję, szerszego nie widziałam.

Z twarzy kobiety dało się wyczytać ulgę. Jeszcze raz przeprosiła i ściskając rękę córki odeszła. Odwróciłam się do „koleżanki” i spojrzałam na nią z wyrzutem.

- Co?! – prawie krzyknęłam.

- No co – udawała niewinną – Nie wolno krzyczeć na dzieci. A tym bardziej przy nich przeklinać.

- Chyba nie zauważyłaś. Ten mały diabeł o mało nie zmiażdżył mi stopy! Chorej stopy!

- Owszem, zauważyłam. Ale to tylko dziecko, przecież nie waży dziesięciu ton.

- Dziesięć kilogramów nie wystarczy, żeby zmiażdżyć mi nogę?!

- Oj przestań. Twoja stopa jest cała. Przecież ci nie odpadła.

- Zapomniałaś czegoś dodać. TO CUD, że nie odpadła. Zresztą, kto ty jesteś mój adwokat?

Nie odpowiedziała. Spuściła wzrok i odwróciła się. To było ostre. Zbyt ostre. Miała rację, przecież nic się nie stało. Palnęłam się w czoło.

- Wybacz. Lubię dzieci i… zareagowałam tak, a nie inaczej.

- Nie. To ja przepraszam. Jestem zła i wyżywam się na niewinnych osobach. Ten arogancki chłopaczek wczoraj doprowadził mnie do szału i…

- Arogancki chłopaczek?

Teza się potwierdza – ona kocha przerywać rozmówcy.

- Bo wczoraj…

- Pani Blake Anna!

Pielęgniarka wezwała mnie z uśmiechem na ustach.

- Później ci opowiem.

Wstałam i podążyłam za pielęgniarką.

- A więc?

Byłyśmy w drodze do domu. Tego drugiego domu. Nie wierzyłam, że kiedykolwiek do tego dojdzie, ale jak na razie nie chciałam wracać do tego prawdziwego. Do tej pory jechałyśmy w milczeniu, aż do momentu, gdy ciekawość Patrycji osiągnęła poziom max i zadała mi to pytanie. Po dłuższym braku odpowiedzi spojrzała na mnie.

- Patrz na drogę – upomniałam.

Dziewczyna zerknęła na mnie z wyrzutem.

- Ten – zaczęłam – „arogancki chłopaczek”, o którym wcześniej wspomniałam…

I tak opowiedziałam jej wszystko. Nawet to, co, kiedy czułam. Miałam wrażenie, że powinnam to komuś powiedzieć, a ona była najlepszym słuchaczem. Gdy skończyłam siedziałyśmy w salonie. Patrycja tylko na mnie patrzyła.

- No powiedz coś – ponagliłam.

Westchnęła. Nie wiedziała, co powiedzieć.

- Nie pocałowałam go!

- Wiem – odezwała się – Znam cię zaledwie kilka dni, ale wiem, że nie zrobiłabyś tego. I wcale nie tłumaczę tego brakiem bliskości Jay’a.

- Czuję się jak na wizycie u psychologa.

- Nie przesadzaj – uśmiechnęła się.

- Uh – zaczęłam po chwili – Jedyne, czego teraz chcę, to spotkać go, powiedzieć, co o nim myślę i wymierzyć mu siarczysty policzek.

- Ładnie to ujęłaś.

- Dziękuję.

- Ale sądzę, że nie powinnaś tego robić.

- Co?

- Z tego, co zrozumiałam, jemu tylko o to chodzi. Zdenerwować cię. Wyprowadzić z równowagi. Liczy na to, że go znajdziesz i będziesz chciała to zrobić. A wtedy może posunąć się dalej.

- Co masz na myśli? – zapytałam z nutką przerażenia.

- Hej. Wcale nie mówię, że mamy do czynienia z gwałcicielem czy seryjnym mordercą. Albo jedno i drugie. Po prostu chłopak czuje się zaintrygowany tym, że zachowałaś się tak, a nie inaczej. I na pewno będzie usatysfakcjonowany, gdy zdobędzie taki „okaz” – mówiąc to zakreśliła w powietrzu cudzysłów – jakim jesteś – lub co gorsza – będziesz ty.

- Ładnie mi to wyłożyłaś. Byłabyś dobrym psychologiem.

- Dziękuję. Jednak wolę medycynę.

- Czyli…

- Czyli olewasz go. Nie myślisz o nim. Nie pocałowałaś go i nie masz żadnych wyrzutów sumienia. Rozumiesz?

- Tak jest – zasalutowałam – Skoczę po coś do picia – uśmiechnęłam się.

- A ja poszukam czegoś sensownego w TV.

Zbyt szybka zmiana tematu? Nic z tych rzeczy. Obydwie zrozumiałyśmy, że wszystko, co możliwe zostało powiedziane i nie ma co gdybać. Poszłam do kuchni, wyjęłam z lodówki dwie puszki Pepsi i wróciłam do salonu. Dobiegły mnie pierwsze dźwięki jakiegoś muzycznego programu.

- „Było to miejsce trzecie na naszej liście. Na drugiej pozycji znalazł się zespół, który z dnia na dzień powiększa grono swoich fanek. One Direction z kawałkiem ‘One Thing’…”

Podałam Patrycji napój.

- Kolejni lalusie? – zapytałam.

- Nie słyszałaś o nich? – powiedziała zaskoczona.

- Zdziwi cię to, ale niestety nie.

- Gdzie ty byłaś przez ostatnie miesiące?

- W domu – śmiałam się.

- „Natomiast na podium naszego notowania stanęło pięciu zabójczych przystojniaków, którzy rozpoczęli krótką – bo tylko siedmiodniową – trasę po naszej wyspie. Przed wami zwycięzcy – The Wanted i Chasing The Sun! Lecz najpierw miejsce drugie, a my żegnamy się i zapraszamy…”

- Chłopcy się popisali.

- Hmm, może być – skwitowałam machnięciem ręki.

Zaczęłyśmy się śmiać. Stałam za Patrycją, która siedząc na kanapie popijała bąbelkowy napój. W telewizorze zabrzmiały pierwsze dźwięki tej piosenki z drugiego miejsca. Pięciu chłopaków ładnie ubranych i tak samo śpiewających popisywało się głosem i – nie ukrywajmy – urodą przed kamerami. Zabrałam się za otwarcie puszki, gdy coś mnie powstrzymało. W pokoju temperatura obniżyła się o kilka stopni. Krew jakby przestała krążyć, a serce bić. Czułam, jak puszka wysuwa się z mojej dłoni lądując z hukiem na podłodze. Na moment czas się zatrzymał. Patrycja przestraszona dźwiękiem upadającej Pepsi odwróciła się. Miała coś powiedzieć, lecz widok mojej twarzy ją powstrzymał. Przełknęłam ślinę. Wykrztusiłam:

- To on.

- No i?

- Nie było jej – odpowiedziałem zamykając drzwi samochodu.

- Pff.

- Ee, co? – zapytałem.

- Nie mów mi, że myślałeś, że wróci tu dziś i będzie na ciebie czekać z otwartymi ramionami – powiedział.

Odwróciłem głowę.

- Odpuść – powiedział stukając palcami o kierownicę – Przecież wyraźnie dała ci do zrozumienia, że nic z tego.

- Nie wiesz gdzie ona może mieszkać? – zapytałem ignorując uwagę przyjaciela.

- Słuchasz mnie? – rozłożył ręce.

- Wiesz czy nie.

- Uh. Przypomnij mi, dlaczego jestem tu z tobą zamiast spokojnie siedzieć w domu?

- Ponieważ nie chcesz patrzeć, jak reszta naszych przyjaciół urządza sobie Movie Day! Obżerając się serowymi – śmierdzącymi! – chrupkami.

- Racja.

- Nie może mieszkać daleko…

- Przesadzasz. Powiedziała wyraźne NIE, więc daj sobie spokój.

- Nie rozumiesz. Ona nie leci na to kim jestem tylko…

- Ona wcale na ciebie nie leci.

- Właśnie!

Przyjaciel spojrzał na mnie z niezrozumieniem.

- Uh, dobra wracajmy – powiedziałem.

- No wreszcie zmądrzałeś.

Brunet przekręcił kluczyk w stacyjce i ruszyliśmy. Ma racje. Zmądrzałem. Nie będę jej nachodził. Ziarno zostało zasiane. Teraz czekać, aż plon wzrośnie i… sama do mnie przyjdzie.

__________

Coś te moje obietnice nie chcą się spełniać. Rozdział miałam dodać w poniedziałek - tydzień temu - ale wypadł mi nieprzewidziany pobyt w szpitalu. Wróciłam dopiero we wtorek, a rozdział dodaję dziś. Kolejny mam już napisany więc dwa, góra trzy dni i będzie kolejny ;) Dzięki za komentarze i wyświetlenia *o*. Do następnego :) :* :*

♥♥♥