Rozdział 60

„Zawiadamia się Pana McGuinessa James’a… badania DNA… przeprowadzone w dniu… na nowoczesnym sprzęcie… materiał porównany z materiałem Pani Anny Blake… zgodność wynosi… 0,000%... podpisano Dyrektor Mike Hemsworth…”

- Zero i zero zero zero tysięcznych procent?! – krzyknął obracając głowę w kierunku drzwi, w których stała zszokowana Jessica.

- Liaaaaam!

- No już, wychodzę!

- Ile można siedzieć w łazience!!

Blondynek siedział podkulony pod drzwiami i czekał aż przyjaciel w końcu zwolni toaletę.

- Już, już wychodzę, spokojnie – powiedział Liam przekręcając zamek.

- Dzięki Bogu… Wow, Liam. Masz randkę? – zapytał unosząc brwi.

- Mam kolację z rodzicami, a że dobrze wiesz, że moja babcia jest kuzynką królowej Elżbiety…

- …to musisz się jakoś prezentować, bo nie wiesz kogo jeszcze zaprosili, bla bla bla.

- Cieszę się, że rozumiesz – uśmiechnął się czochrając przyjaciela – A przy okazji, nie widziałeś mojego telefonu? Nie mogę go znaleźć.

- Zapytaj Loczka, sprzątał dzisiaj.

- Aha, wszystko jasne. Dzięki, do zobaczenia!

Jak się spodziewał, Harry odłożył gdzieś jego telefon i szukanie go zajęło mu piętnaście minut.

Dotarł na miejsce i nie zauważył żadnych samochodów, co wskazywałoby na jakieś osobistości.

Wzruszył ramionami i wszedł do środka.

- Dzień dobry! Wybaczcie za spóźnienie, mam nadzieję, że…

- Mój ukochany wnuczek – powiedziała starsza kobieta obejmując Liam’a.

- Babciu! Nie spodziewałem się ciebie tutaj – odpowiedział z uśmiechem.

- A widzisz! Mimo mojego wieku wciąż lubię zaskakiwać – staruszka puściła mu oczko i ruszyli do jadalni.

Było to bardzo jasne pomieszczenie przepełnione promieniami zachodzącego słońca. Padały one na kryształowe lampki wina, w które wpatrywała się Karen.

- Skarbie, co ci jest? Przystawki prawie nie tknęłaś – zauważyła Miriam.

- Wybacz mamo, nie jestem głodna…

- Mamo, mogłabyś mi wytłumaczyć sytuację z dyrektorem szpitala? – zapytał spokojnie Liam.

- Coś się stało, Karen?

- Nic mamo, wszystko w porządku – odpowiedział nerwowo ojciec Liam’a – To znaczy, wszyscy jesteśmy zdrowi.

- Mamo…?

- Liam, chodzi o to, że musisz jeszcze raz udać się do szpitala, nastąpiła jakaś pomyłka w badaniach.

- Nie potrafisz kłamać Karen – powiedziała Miriam nie przerywając krojenia pieczeni.

- Dość. Nie przełknę nic więcej, dopóki nie dowiem się, o co chodzi – oświadczył Liam ocierając usta bawełnianą serwetką.

Państwo Payne spojrzeli po sobie. Geoff westchnął odkładając sztućce.

- Wezwano nas do szpitala. Zaszła jakaś pomyłka i zamiast przeprowadzić normalne badanie, przeprowadzono test zgodności DNA twojej próbki i próbki kogoś innego,

- I dlatego muszę udać się tam drugi raz? Rozumiem, nie mam żalu – uśmiechnął się uroczo.

- To nie wszystko… - kontynuowała Karen – ku zdziwieniu wszystkich okazało się, że zgodność jest bardzo wysoka…

- Ugh, ugh…

- Babciu, wszystko w porządku? – Liam zerwał się i pomógł krztuszącej się kobiecie.

- To niemożliwe… - wyszeptała – Nie chce mi chyba powiedzieć, że…

Młody Payne zauważył w oczach babci łzy. Najgorsze jest, że kompletnie nie rozumiał, dlaczego.

- Co oznacza ta zgodność? To pomyłka, tak powiedzieliście.

- Liam, kochanie usiądź, proszę – powiedziała babcia stanowczym tonem, który nie znosił sprzeciwu. Gdy wnuczek wykonał polecenie, Miriam ciągnęła dalej – Osiemnaście lat temu twoja mama była w ciąży. Byłeś zbyt mały, by cokolwiek pamiętać, miałeś zaledwie dwa latka… Gdy Karen urodziła, wszystko było w porządku, lecz następnego dnia do szpitala przywieziono amatora, człowieka przeciętnego, którego ambicja i zainteresowanie artylerią wojenną wzięło górę nad rozsądkiem – powiedziała kręcąc głową – i uwierz mi, nie wiem jak i nie chce wiedzieć, ale w jego klatce piersiowej znajdowała się bomba. Absurdalne, niebywałe!

Chłopak uważnie słuchał swojej babci i czekał na niepokojące sedno tej wiadomości.

- Cały szpital ewakuowano, wszystkie oddziały, zostali tylko ci, którzy operowali tego nieszczęsnego mężczyznę. Niestety, organizacja osiemnaście lat temu… pozostawiała wiele do życzenia i w tym wszechobecnym zamieszaniu… Malutka Clara Eleonor Payne zaginęła.

Wszyscy patrzyli na Liam’a wyczekując jego reakcji. Krzyku, złości, jakiejkolwiek.

- Nie powiedzieliśmy ci nic, nie wspominaliśmy o tym bo… próbowaliśmy jej szukać, robiliśmy wszystko, naprawdę – mówiła Karen przez łzy – ale to wszystko na nic… nie chcieliśmy, byś żył tą niszczącą złudną nadzieją, że ona się znajdzie… Dyrektor szpitala chce, byś przyszedł jeszcze raz na badanie, by potwierdzić wyniki, ale wszystko wskazuje na to, że...

- Moja wnuczka się odnalazła – dokończyła szczęśliwa Miriam.

- Ja… nie wiem co powiedzieć…

- Nie jesteś wściekły?

- Wściekły? Nie, raczej zszokowany, ale… chyba szczęśliwy – uśmiechnął się powoli – zawsze narzekałem, że nie mam rodzeństwa.

- Oh, skarbie! – krzyknęła Karen przytulając syna.

- Mój idealny wnuczek – szepnęła z dumą babcia.

- Czy jest szansa, że spotkam się z nią w szpitalu? Na tych badaniach?

- Lekarz powiedział, że tylko twój materiał DNA jest potrzebny do powtórzenia badania, więc…

- Hmm… A wiecie chociaż, jak się nazywa?

- Chwileczkę, miałem gdzieś tu ten list – odparł Geoff i wyszedł do holu.

- Pewnie ma urodę typową dla korzeni królewskich – zachwycała się Miriam – od razu musimy ją zabrać do muzeum naszej rodziny!

- Mamo, jeszcze nic nie jest pewne – śmiała się Karen.

- Mam! – oświadczył pan Payne – Anna… Anna… - na dźwięk tego imienia Liam poczuł ukłucie w żołądku. Nie, to nie ona, to że dobrze się dogadują, nic nie znaczy – Blake! Tak, Anna Blake.

- Liam! Strasznie zbladłeś, wszystko w porządku? Haroldzie, otwórz okno!

- Synu, coś nie tak? Pieczeń jest nie świeża?

Nagle telefon chłopaka zaczął wibrować.

- Skarbie, odbierz. Mimo, że to niekulturalnie kłaść telefon na stole, pozwalam ci odebrać.

Liam patrzył na kartkę, którą jego ojciec trzymał w ręce.

- Liam James Payne, przywołuję cię do porządku, odbierz ten telefon! – chłopak spojrzał na wyświetlacz i przeniósł wzrok na babcię – Wielkie nieba, chłopcze! Co masz taką minę! Kto to dzwoni?

Liam przełknął głośno ślinę.

- Moja siostra.

- Jak mogłaś… Jess, przecież to przestępstwo! Ty…

- Nath, ja…

- Nie! Nie chcę słuchać twoich naiwnych tłumaczeń, nie chcę wiedzieć ile pieniędzy wydałaś na podrobienie pieczątki i podpisu, nie!

- Nie wypuszczę cię stąd…!

- Jesteś żałosna, Jess… Gdy tylko Jay się dowie, zgłaszam to rodzicom i później na policję. To nie jest normalne… - powiedział i szybkim krokiem wyminął siostrę, przewracając ją.

Dziewczyna wyglądała, jakby właśnie spełniał się jej najgorszy koszmar. I rzeczywiście tak było. Długa przyjaźń z Jay’em zaowocowała w niej dużo głębszym uczuciem, niż można by się tego spodziewać. Lecz gdy ktoś traci panowanie nad swoim wnętrzem i to uczucia biorą górę, dzieją się złe rzeczy.

Tymczasem młody Sykes żwawym krokiem przemierzał ulice Londynu, by jak najszybciej dostać się do domu i powiedzieć chłopakom o jego szokującym odkryciu. Targały nim mieszane uczucia, Jessica była jego młodszą kochaną siostrzyczką… Była. Jak mogła. Poszedł ją przeprosić, że na nią nakrzyczał, a ona? Nic! Dalej miała zamiar udawać, że jest jej przykro! Przeczuwał, że nie pała miłością do Ani, nie musiały się przecież przyjaźnić, ale to, ile razy już jej działania zmierzały na niekorzyść dziewczyny… Czuł się trochę winny, że nie zauważył u Jess zmiany, że nie rozmawiał z nią. Bo teraz na wszystko było już za późno. Zdania nie zmieni, musi powiedzieć rodzicom o tym, co zaszło. Nie może znowu jej zaufać i tym samym narażać swoich przyjaciół. Postanowił napisać jeszcze SMS’a do Ani i zaczął biec.

- JAY!! Chłopaki! – krzyknął, zamaszyście wchodząc do domu.

- Ej, młody coś się stało? Nie wrzeszcz tak, staramy się ogarnąć jakoś ten cały syf.

- Odkąd okazało się, że Jay i Ania są rodzeństwem… - zaczął Tom.

- Bzdury! – przerwał mu zdenerwowany Nathan – Oto prawdziwe wyniki! – powiedział podsuwając Max’owi pogniecione kartki.

Nikt z czwórki przyjaciół nie wiedział co się dzieje. Max przeniósł wzrok na podany mu kawałek papieru i jego twarz zamarła.

- Khm, Jaaay?! – zawołał przyjaciela.

- Ej, George. Co jest? Co tam pisze! – dopytywał Siva.

Razem z Tom’em podeszli do przyjaciela i zaczęli czytać mu przez ramię.

- Na wszystkie butelki piwa, które wypiłem w swoim życiu… JAY! Złaź do cholery! – wrzasnął Tom.

Nath zaśmiał się pod nosem. Loczek powoli zszedł po schodach wycierając oczy.

- Wybaczcie, ale naprawdę nie mam ochoty na żarty i śmiechy i…

- Jay, przeczytaj.

Loczek wziął kartkę. Przeczytał i spojrzał na Nath’a.

- To jakiś żart?!

- Nie. Po tym, jak poszedłem do Jess… znalazłem to w jej koszu.

- Ej…, pamiętacie jak przyszła i chciała nas… chyba wziąć na spacer? – przypomniał Tom drapiąc się po brodzie.

- Tak, pamiętam! Była taka szczęśliwa, promieniała radością. I na końcu wspomniała, że…

- …to „spacer” do szpitala – dokończył Jay spuszczając głowę – A kiedy odmówiliśmy, zaproponowała odebranie wyników…

- Zgodziłeś się, bo jesteście najlepszymi przyjaciółmi. Nikt z nas nie mógł podejrzewać, że jest do tego zdolna – pocieszył przyjaciela Seev.

- Mimo to, chcę cię przeprosić za nią, to moja siostra…

- Nie Nath. Nawet mi przez myśl nie przeszło, żeby cię o to winić… Nie wierzę własnym oczom, dlaczego ona mi to zrobiła?

- Bo cię kocham!

Na dźwięk wypowiedzianych słów wszyscy stanęli jak wryci. Chłopcy spojrzeli po sobie i przenieśli wzrok na drzwi. Nath obejrzał się i zobaczył stojącą za nim swoją siostrę.

- Too…

- My pójdziemy do kuchni…

- Tak, zjedzmy coś – powiedział Seev i w sekundzie trójka chłopaków opuściła hol.

Jay poprawił na głowie czapkę i poszedł do salonu, gestem zapraszając Jess. Dziewczyna nerwowym krokiem podążyła za Loczkiem.

- Wy… Wy się znacie? – zapytała ledwo słyszalnym tonem Karen, gdy telefon jej syna przestał w końcu dzwonić.

Liam nie odważył się odebrać. Chociaż, to złe słowo. Nie był w stanie odebrać, gdyż szok sparaliżował go i nie potrafił wydać z siebie najmniejszego dźwięku, co dopiero się poruszyć.

- O niebiosa, słabo mi! – westchnęła Miriam.

Geoff chwycił swoją matkę pod ręce i usadził ją na fotelu przy otwartym oknie.

- Babciu, wszystko w porządku? – zapytał zmartwiony Liam.

- Tak tak skarbie – opowiedziała łapiąc oddech – Tylko… moje serce nie wytrzyma tylu informacji, jak na jeden wieczór – pogładziła wnuka po policzku i uśmiechnęła się słabo.

- Może trzeba zadzwonić po lekarza? – podsunęła Karen.

- Nie, żadnych ludzi w białych fartuchach! Powiedz mi lepiej, Liam… znasz swoją siostrę?

- Tak, jest moją przyjaciółką… Ale opowiem wam o tym później… Muszę do niej zadzwonić i zaprosić ją…

- Tak! Wnuczku to świetny pomysł! Zaproszę paru gości, niech poznają moją wnuczkę!

- Mamo, widzę, że już ci lepiej – powiedział Geoff puszczając oczko do swojej żony.

- Tak jakby odrobinkę – odpowiedziała z uśmiechem Miriam – Haroldzie! Rób listę gości!

- Babciu, uważam, że na początek warto zacząć od zwykłego spotkania. Ja, ty, rodzice.

- Liam ma rację mamo. A kiedy się już zaaklimatyzuje z tą wiadomością…

- … urządzę wyśmienitą kolację – dokończyła szczęśliwa Miriam.

Payne uśmiechnął się na widok szczęśliwej babci i poszedł do salonu, by wykonać jeden, lecz bardzo ważny telefon.

__________

No w końcu coś się dziej ;) Myślę, że rozdziały będą regularnie w niedziele, chociaż czasem może mi coś wypaść :)

Dziękuję za komentarze! Queen of the Night, która rozpisuje się jak szalona, co zawsze wywołuje u mnie uśmiech. Przykro mi, ale przeszukałam moje wszystkie blogi, które czytałam nie znalazłam tego o który pytałaś. Wybacz, że nie spełniłam Twojej prośby, ale nie mogłam go wczoraj dodać, niestety.

Aga5574, cieszę się, że tak odebrałaś tytuł bloga :3 to dla mnie taki mały sukces :*

Dziękuję komentującym i czytającym Optimist, lovenathjaytomaxsiv i innym.. Piszę dla Was.

Do następnego <3

♥♥♥