Epilog

*Rok później*

- …ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci…

Brunetka delikatnie uśmiechała się do swojego ukochanego. Wpatrywała się w jego oczy pełne miłości, kiedy wsunął na jej serdeczny palec srebrną obrączkę. Nie zastanawiali się długo nad ich wyborem. Gdy tylko przekroczyli próg jubilera, wiedzieli czego chcą.

- …jako znak mojej miłości i wierności. W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego…

Mężczyzna spojrzał na delikatnie rumiane policzki kobiety, która do końca życia będzie trwać przy jego boku. Wiedział o tym. W tym momencie był szczerze przekonany, że wszystko może się dobrze skończyć.

Wszyscy, którzy zebrali się w świątyni, by uczestniczyć w nabożeństwie, z uwagą obserwowali młodą parę. Starsze kobiety ocierały łzy, rodzice nowożeńców rozpamiętywali dzień, kiedy to oni wypowiadali słowa przysięgi, a nieco młodsi wyobrażali sobie, jak to będzie wyglądało w ich przypadku. Lecz z pewnością wszyscy byli jednej myśli. Ta dwójka jest zapatrzona w siebie bez granic. I było pewnym, że wspólnie zbudują coś pięknego.

Po kilkudziesięciu minutach para młoda została obsypana ryżem, płatkami róż i złotymi drobniakami. Co jak co, ale tradycji, to jednak trzeba się trzymać. Zgromadzeni zaczęli bić brawo, kiedy młodzi zbliżyli się do siebie i delikatnie pocałowali. Odebrali życzenia, prezenty i razem z gośćmi udali się do restauracji.

o, kiedy młodzi zbliżyli się do siebie i delikatnie pocałowali. Odebrali życzenia, prezenty i razem z gośćmi udali się do restauracji.

               Pierwszy taniec. Moment, w którym pana młodego zżera zdenerwowanie i prawdopodobnie zażenowanie także. Ale kiedy pomyśli, że to jest jego wieczór, kiedy spojrzy w jej oczy, w te zawsze roześmiane i błyszczące tęczówki zapomina o tym, co dzieje się wokół.

- Nieźle im idzie – szepnął brunet do blondynki.

- Bałam się, że pomyli kroki, albo zacznie jej deptać po palcach. Ale na całe szczęście się pomyliłam – odpowiedziała i uśmiechnęła się do swojego ukochanego.

- Może za kilka miesięcy ty będziesz tak tańczyć – rozmarzył się chłopak.

- Tom! Zwariowałeś! Wiesz ile takie coś trzeba przygotowywać? – na twarzy dziewczyny malowała się radość i zmieszanie – Ale jeśli się oświadczysz, to się zgodzę – pocałowała go w policzek i powróciła do podziwiania pary młodej.

- Muszę przyznać, że nie poszło im tak źle – mówił głośno Niall bijąc brawa.

- Znalazł się znawca – szturchnął go Harry.

- Nie wiem jak wy, ale ja wracam do stołu. Ten rosół pachnie smakowicie – odezwał się Nathan wskazując głową na kelnerkę niosącą białą parującą wazę.

- Ten tylko o jedzeniu – pokręcił głową Jay i wszyscy zaczęli się śmiać.

- Wiecie co, podoba mi się to wesele. Jest urządzone w takim innym stylu…

- Ty nie gadaj tylko chodź – uciszył przyjaciela Lou i pociągnął go w stronę okrągłego stołu.

Wnętrze restauracji było cudowne. Lustra przy ścianie parkietu sprawiały, że pomieszczenie wyglądało na obszerniejsze. Ściany obite były matowym materiałem i ciemnym drewnem, co w połączeniu ze starodawnymi kinkietami i żyrandolami nadawało sali starodawny, nieco barokowy charakter. Krzesła opatrzone były białymi pokrowcami ze lśniącego materiału, a każdy ze sztućców miał zawiązaną beżową kokardkę.

               Kelnerzy zbierali właśnie ostatnie talerze po obiedzie, gdy panna młoda z uśmiechem na twarzy opuściła restaurację w towarzystwie cichego szelestu jej rozkloszowanej tiulowej sukni. Rozglądała się przez chwilę, gdy w końcu jej wzrok napotkał poszukiwaną parę przyjaciół.

- Mam nadzieję, że wszystko jest w porządku i nic wam nie zaszkodziło – odezwała się miękko sprawiając, że młodzi odwrócili się w jej kierunku.

- Ależ nie, wszystko jest w porządku! Po prostu po tak pysznym obiedzie mój żołądek potrzebuje dawki świeżego powietrza – dziewczyna uśmiechnęła się.

- Przyjęcie jest naprawdę udane – dodał partner brunetki.

- Cieszę się, naprawdę. Nie macie pojęcia ile to wszystko kosztowało mnie stresu… - westchnęła, lecz uśmiech wciąż nie odkleił się z jej poziomkowych ust.

- Dobrze sobie poradziłaś.

- Oh, Claro… - zaczęła chwytając przyjaciółkę za dłonie – Naprawdę jestem ci wdzięczna za wszystko.

- Wesele jeszcze się nie skończyło, nie kracz – uśmiechnęła się szeroko do brunetki – Poza tym nigdy nie zapomnę, jak cały czas nazywałaś mnie Ania… To było naprawdę zabawne.

- Tu się nie ma z czego nabijać! – śmiała się panna młoda – Chłopcy przy tym byli i przez dwa tygodnie to przyswoili, a The Wanted i ja? Masakra! – mówiła przez śmiech.

- Mimo wszystko jakoś to przełknęliśmy – powiedział mulat tuląc do siebie swoją dziewczynę.

- Masz rację… Dużo się wydarzyło, odnalazłaś rodziców, Liam okazał się być twoim bratem no i oczywiście ty się zmieniłaś… Mimo wszystko nowe imię to dobre posunięcie – dodała ciepło tuląc do siebie przyjaciółkę.

- No już, bo się zaraz rozkleję! – Payne uśmiechnęła się szeroko ocierając niewidzialną łzę.

- Pan młody już się za tobą stęsknił – powiedział Malik wskazując głową na George’a wychodzącego z restauracji.

- Muszę już iść, ale jeszcze was dopadnę – śmiech Patrycji był przepełniony szczęściem i serdecznością – Naprawdę jestem ci wdzięczna za to, co zrobiłaś.

- Już mi uciekasz? – zapytał Max obejmując kobietę w talii i przyciągając ją do siebie.

- Tobie? Nigdy w życiu! – odpowiedziała radośnie i delikatnie pocałowała jego usta, po czym wrócili do gości.

Para odprowadziła młodych wzrokiem i uśmiechnęli się do siebie.

- Miałeś rację. Dom jako prezent to naprawdę świetny pomysł.

- Mieliśmy o połowę mniej roboty papierkowej i sama widzisz, jacy są szczęśliwi – odparł całując dziewczynę w czubek głowy.

- Naprawdę wciąż myślisz, że zmiana imienia to był dobry pomysł? – odchyliła głowę by spojrzeć w jego czekoladowe oczy, na które padały ostatnie promienie zachodzącego słońca.

- Sama słyszałaś, co powiedziała Patrycja. Nie masz się czym martwić, było trochę ciężko i zabawnie, ale koniec końców po roku już każdy, kto znał cię, jako Annę Blake, mówi do ciebie Clara.

- Jak zwykle masz rację – odpowiedziała wzdychając – Wszystko dobrze się ułożyło – uśmiechnęła się – Nathan w końcu z tobą porozmawiał o tej dziewczynie i wybaczyliście sobie… Przeprosiliście się z Jay’em za tę bójkę i chłopcy się zaprzyjaźnili. Patrycja wyszła za Max’a…

- A ty jesteś moją narzeczoną – dokończył i pocałował dziewczynę w usta, gładząc pierścionek na jej dłoni.

- Wciąż nie wiem, jak udało ci się mnie przekonać – zaśmiała się melodyjnie.

- Urokiem osobistym i perswazją – odpowiedział teatralnie.

- Czeka nas jeszcze poinformowanie o tym gromadki naszych przyjaciół – oświadczyła ciągnąc chłopaka do środka.

- No tak, ale teraz dajmy innym pobyć w centrum uwagi. A kiedy im o tym powiemy porwę cię na jakąś wyspę i weźmiemy cichy ślub, po czym przez miesiąc będziemy wylegiwać się na plaży i pływać w krystalicznej wodzie…

- Jesteś okropny! Jeśli nam to wybaczą, to będzie wspaniale – śmiała się brunetka. Ostatnio Zayn cały czas sprawiał, że z jej twarzy nie schodził uśmiech.

- Nie mam zamiaru ciągnąć tych wariatów ze sobą.

- Spokojnie, nikt nie powiedział, że nasz ślub będzie świętowało dwieście osób… Chwila…

- Wszystko w porządku? – zapytał z obawą narzeczony widząc, jak ukochana się zatrzymuje.

- Czy… Czy ja właśnie planuję swój ślub? – zapytała unosząc brew.

- Tak i to ja będę tym, który wsunie ci na palec obrączkę z chipsów – uśmiechnął się po czym ucałował wierzch jej dłoni.

- Po prostu wciąż nie mogę w to uwierzyć…

- A teraz wierzysz? – mężczyzna przysunął się do niej i delikatnie, lecz zarazem namiętnie pocałował kobietę swojego życia.

- Tak – odpowiedziała odrywając się od niego i patrząc w lśniące tęczówki Malika.

- Khmm. Komuś się pomyliły uroczystości. To jeszcze nie wasz ślub - W drzwiach restauracji stali Liam oraz Louis i z podpartymi na biodrach rękoma przypatrywali się zakochanym – No już! Na parkiet. Zobaczymy co też potraficie.

Zayn uśmiechnął się szeroko do przyjaciół i chwytając dłoń dziewczyny zaprowadził ją do środka. Liam spojrzał na Tomlinsona, który westchnął teatralnie.

- Ah, ci młodzi.

- No chodź staruszku. Pokażmy, że nie tylko potrafimy dobrze śpiewać – powiedział podwijając rękawy i wrócili do środka.

 Koniec

♥♥♥